هفت اورنگ جامي

کز مشعله دار خرده بينش
محکم شده پاي در زمينش

در بازي و رقص نوغزالان
با يکديگر چو خردسالان

افتاده بنفشه از ذليلي
در فرقت اوست جامه نيلي

گفتند بترس ازين دليري
مپسند در آنچه گفت ديري

زنجير من ار برآرد آواز
در مجلس عاشقان شود ساز

فرمود خليفه تا کثير
آن در ره اهل عقل خير

در مجلس خاص حاضر آمد
دهشت بر آن مسافر آمد

گفتا که نخست در برابر
آماده کنيد کلک و دفتر

در وي صفت جمال ليلي
بي بهرگي از وصال ليلي

بيماري قيس در فراقش
خونخواري وي ز اشتياقش

در مقطع او بريدن اميد
از طلعت آن خجسته خورشيد

در طي صحيفه عنايت
خواهيم ز مير آن ولايت

همسلک کنيم در و گوهر
مقصود دلت شود ميسر

دامن ز عطاي او بيفشاند
در وادي عشق بارگي راند

از سايه گوزن دل بريده
در سايه شاخ خود خزيده

اين قافله روي در کجايند
محمل به کجا همي گشايند

گفتا همه روي در حجازند
بر نيت حج بسيچ سازند

در سايه مدار روي اميد
زانسان که شود حجاب خورشيد

از تيرگي حجاب بگذر
وز سايه در آفتاب بنگر

آن کعبه روي حجازي آهنگ
در باديه فراخ دلتنگ

روزان و شبان در آرزويت
تنها منم و خيال رويت

خوشحال تو در غمم که باري
گفتن داني به غمگزاري

آن روي به مشعر حرامش
وين در غم شعر مشکفامش

در خاتم مهتريش انگشت
سردار قبيله پشت بر پشت

در پرده چه ديد آفتابي
بل کز رخش آفتاب تابي