هفت اورنگ جامي

در مذهب رهرو سبکبار
باري نبود گرانتر از عار

در بار گران ميفکنيدم
وين پشت خميده مشکنيدم

در پاکي طبع نيست عاري
بر چهره فخر ازان غباري

گفتي ليلي ازين فسانه
رسوا گشته ست در زمانه

دلالگي جمال دلدار
ني عيب در او و نه عار

آن کجرو کج نهاد کج دل
در دايره کجيش منزل

در هر نفسيش باد مرگي
وز زندگيش مباد برگي

پا ميخ شکاف سنگ بادش
سر در دهن نهنگ بادش

بر کوهه زين همه سواران
در کوه و دره شکارکاران

نوفل نامي در آن ميانه
چون مهر يگانه زمانه

در گردن آن پري شمايل
بازوي تو را کنم حمايل

سر در ره هوشمندي آورد
خاطر به خردپسندي آورد

نوفل شد ازين تفاوت آگاه
دانا دلي اوفکند در راه

آن سخت جواب تلخ گفتار
بگشاد در سخن دگر بار

در خاک نهفته به نگاري
کافتاده به دست خاکساري

قيس هنري هنروري کرد
در معرکه شان دلاوري کرد

حرفي که نه دانشش نگارد
در نامه سياه رويي آرد

در خواه ازين ستيزه کاران
تا رسم ستيزه را گذاران

ور هستي ازين حيات دلگير
در غمکده فراق مي مير

در طوق جفا چنان گلويي
لايق نبود به هيچ رويي

موسي وارش به کف عصايي
در ديده گرگ اژدهايي

در خيمه خود نشسته تنهاست
چون ماه ميان هاله يکتاست

باشد که زنم چنانکه داني
طبل طربي در او نهاني

ليکن بنشين دمي که شايد
بر ما در روزيي گشايد

مستان همه در خمار چشمش
آهو چشمان شکار چشمش