هفت اورنگ جامي

چون سر زدي آفتاب خاور
در راه طلب شدي تکاور

آيين وفا ز سر گرفتي
راه در دوست برگرفتي

در کلبه خود مقام کردي
آسايش شب حرام کردي

آن واقعه فاش شد در افواه
گشتند کسان ليلي آگاه

در گفتن اين فسانه راز
نمام زبان کشيد و غماز

يک شب ز کمال مهرباني
در گوشه خلوتي که داني

کوته کن ازان زبان مردم
بر در ورق گمان مردم

در ستر عفاف باش مستور
ديگر مدهش به خانه دستور

در دعوي عشق نيست صادق
نتوان لقبش نهاد عاشق

بودند نشسته هر دو تنها
انداخته در ميان سخن ها

از مرده دلان حي جواني
در شيوه عشق بدگماني

در خرمن خشکش آتش افروخت
زان شعله نخست خرمنش سوخت

کز هيبت اوست چرخ افلاک
آورده رخ نياز در خاک

غمخانه وي مقام کردي
در خدمت وي قيام کردي

کين پدرش دگر بجوشيد
در طعنه بيوه زن خروشيد

در نامه نسبت نسيبان
خويشند به هم همه غريبان

يعني پدر بزرگوارش
آن در همه فن بزرگ کارش

برخاست به مقتضاي سوگند
محمل به در خليفه افکند

کز عامريان ستيزه خويي
در بيت و غزل بديهه گويي

خود را به زمين خواري افکند
در ورطه خاکساري افکند

گردش همه خلق حلقه بستند
در حلقه ماتمش نشستند

داور ز غمش نشست در خون
شد شيوه داوري دگرگون

در چاره کار او خروشم
چندان که توان بود بکوشم

در کف نهمش زمام مقصود
مستي دهمش ز جام مقصود

چون خوان ز ميانه برگرفتند
افسون و فسانه در گرفتند