هفت اورنگ جامي

خلقي زيشان درين شب تار
بودند در اقتباس انوار

در شعر چو زان سخن برآيد
زين قافيه خوبتر نشايد

شد در صف اين بساط آفات
با شاهرخي قرينه مات

آن گشت به عادلي نکونام
در روض رضا گرفت آرام

بگشاده دري به ميزباني
در داده صلاي ميهماني

سادات عرب به چاپلوسي
پيش در او به خاکبوسي

سرو قد گلرخان دلجوي
چوگان شده در هواي آن گوي

افتاد در آن گروه جوشي
برخاست ز جان شان خروشي

گرداند بر آن پريرخان پشت
وآورد زمام ناقه در مشت

گفتند که در فلان قبيله
ماهيست چو حور عين جميله

در حله ناز ديد سروي
چون کبک دري روان تذروي

سيمين سيبي گرفته در مشت
حلقه شده گرد سيبش انگشت

گشتند به روي يکدگر خوش
در خرمن هم زدند آتش

در ظلمت چاه مغرب افتاد
شد عرصه دهر ظلمت آباد

در سينه فروخت آتش او
شد سوي برون عنانکش او

ناگاه گروهي از کرانه
حايل گردند در ميانه

بردند به سر چنانکه داني
در شيوه عشق زندگاني

هر روز که بامداد کردي
در کار خود ايستاد کردي

عنوانکش اين صحيفه درد
در طي صحيفه اين رقم کرد

ليلي پرسيد کاي يگانه
در مجمع عاشقان فسانه

در نقد وفاش هيچ شک نيست
محتاج گواهي محک نيست

در هر محفل که جاش کردند
مجنون مجنون نداش کردند

در کارگه سپهر دوار
بهتر نبود ز عاشقي کار

ياري بودش در آن قبيله
قايم به مساعي جميله

شيرين کاري سخن گزاري
در پرده عشق رازداري