هفت اورنگ جامي

ليک در مجمع طلبکاران
باشد اين خواب خواب بيداران

دايه لب در فسون بجنبانيد
حال او از فسون بگردانيد

خوشيش آنکه در چنان جايي
فارغ از وحشتي و غوغايي

بلکه بر خاطر کسي نگذشت
در دل هيچ آفريده نگشت

ديد ازان منزل چو عليين
رخت خود در نشيمن سجين

ناشده بر مراد خود فيروز
ماتمي در گرفت عالم سوز

خط فيروزه رنگ زنگاري
آورد روي در سيه کاري

دايما در تجلي آن نور
بود از چشم خويشتن مستور

روي در روي يکدگر کرده
باده از جام يکدگر خورده

عشق اگر رفت دوستداري ماند
در ميانه طريق ياري ماند

شيشه گر بشکند معاذالله
هست در ديد نور حرف اله

چشمه آفتاب مي بينم
ليک در طشت آب مي بينم

بلکه تعظيم آنچه واسطه است
در وصول مراد رابطه است

از وجود ذوات در هر حال
بر وجودش کنند استدلال

در فضاي وجود ننهد پا
يک بنا بي عنايت بنا

قطره اي از تموج دريا
در زمستان فتاد بر صحرا

همچنين عارفان عشق آيين
در جهان نيستند جز حق بين

صد هزار آينه ست در نظرش
به صفات خداي راهبرش

چشم عارف که تيزبين باشد
در شهود جهان چنين باشد

اول آيينه سان برون آيد
پس در آيينه روي بنمايد

در نواحي مصر شير زني
همچو مردان مرد خود شکني

در تگ چاه ميخي ايستاده
بهر عيش مخنث آماده

از رخ شاهزاده گلخنيي
يافت در دل ز مهر روشنيي

چند گه شاهزاده ره پيمود
گلخني در نظاره گه ننمود

نيمروزي به کام دمسازان
يافت در خواب چشم غمازان