ديوان عراقي

آن دل که به صد حيله ز خوبان بربوديم
در دست يکي مغ بچه داديم دگربار

ديوان فرخي سيستاني

چکنم قصه دراز، اين بچه کارست مرا
سخني بايد گفتن که به ده دارد در

رز مسکين به مهر چندين گاه
بچه پرورد در بر و پستان

ديوان قاآني

وز پرتو جامش بتوان ديد در ارحام
هر بچه که زايد پس ازين تا صف محشر

بچه امکان هنوز اندر مشيمه امر بود
کاو يتيمان را سر از رحمت گرفتي در کنار

حرزي از جودش اگر بيتي به بازو حامله
بچه نه مه مي نماندي در مضيق انتظار

مانند زاغ بچه نارسته پر و بال
تن گرد کرده در دل مادر طپيده يي

ديوان محتشم کاشاني

بر سر جرم منند عفو و جزا در تلاش
تا بچه فرمان دهد حاکم ديوان عشق

وه چه حافظ آن فريد روزگار
کايزدش در عهد خود فرد آفريد

حافظ بي چاره در راه اجل
سر به امر خالق اکبر نهاد

ديوان مسعود سعد سلمان

باز هر بچه اي که زاد از تو
در نفس هاي تو برآرد پر

نهد چو چشمه خورشيد بچه اي در خاک
چو نوعروسان بندد ز اختران زيور

آموخته زايد بچه شير ز مادر
از عدل تو در پنجه نهان کردن چنگال

اين همه چيزها گران نبود
بچه بايد که در ميان نبود

از قبل بچه آزر به تيغ
آتش در قبله آزر زديم

ديوان فيض کاشاني

گفت حافظ چو کشيد از سر انديشه نقاب
غزلي را که ملايک در ميخانه زدند

صوفيه بسي گفتند درهاي نکو سفتند
دل را نکشد در کار الا غزل حافظ

در شعر بزرگ روم اسرار بسي درج است
شيرين نبود اي يار الا غزل حافظ

غواص بحار شعر تا در بکفش افتد
نظمي که بود دربار الا غزل حافظ

بيهوده نمي پويم اي دوست قرارم نيست
يکجا بچه سان باشم چون در همه سوئي تو

مثنوي معنوي

بچه مي لرزد از آن نيش حجام
مادر مشفق در آن دم شادکام

تا به پشت تو من اي کان کرم
چشم بگشايم بچه در بنگرم

آن چهارم گفت حمد الله که من
در نيفتادم بچه چون آن سه تن

ليک هنگام درشتي هم نبود
چون در افتادي بچه تيزي چه سود

در صحابه کم بدي حافظ کسي
گرچه شوقي بود جانشان را بسي