هفت اورنگ جامي

مصطفي گفت مي رود شيطان
همچو خون در مجاري انسان

باصره از دو ديده روشن
در حريم سخط کند روزن

باشد القصه در همه اندام
فعل ابليس را تصرف عام

عارفي در طريق حق سندي
گشت مهمان صاحب خردي

جان او در تجلي صمدي
دارد از حق تسلي ابدي

ارض چه بود، حقايق اعيان
مستقر در نشيمن امکان

بود اعيان باسرها و صفات
مندمج در نخست رتبه ذات

کرد بيرون ز پاش شلوارش
بست کالاي خويش در بارش

چون در مدح عاشقان سفتند
تتجافي جنوبهم گفتند

هرگز آن ابله سفله پيشه
نکند در دل خود انديشه

از جهالت در آن تعلل کرد
وز شناساييش تجاهل کرد

بوفراس آن سخنور نادر
بود در جمع شاميان حاضر

ذکرشان سابق است در افواه
بر همه خلق بعد ذکرالله

ساخت در چشم شاميان خوارش
حبس فرمود بهر آن کارش

مادح اهل بيت در معني
مدحت خويشتن کند يعني

زانکه مدح از مناسبت خيزد
جنس در مدح جنس آويزد

هنري جا نکرد در دلشان
که به کوشش نگشت حاصلشان

حبذا قابلان اين دوران
کز حسب آنچه بود در امکان

بعد ازان پاي سعي فرسودند
در نسب راه کسب پيمودند

مصطفي را ز فضل رباني
گشته ام در متابعت فاني

شاد زي از عنايت مولي
در حماي حمايت ليلي

ليک چون در عدد شود ساري
رو نمايد تعددي طاري

چنبر چرخ حلقه در او
حلقه قدسيان ثناگر او

به لباس ملوک ارزنده
ليک خود را نهفته در ژنده

سر ايشان ز قيدها مطلق
در حقيقت هميشه مستغرق