هفت اورنگ جامي

از هدايه فتاده در خذلان
وز بدايه نهايتش حرمان

صد مجلد کتاب بنهاده
در عذاب مخلد افتاده

موي در سر سفيدي افکندت
سر مويي نمي شود پندت

کاملان چون در سخن سفتند
اعذب الشعر اکذبه گفتند

مستمر بر مکارم اخلاق
مشتهر در مجامع آفاق

ننهاده ست هيچ کس خواني
در همه شعر بهر مهماني

در حقيقت کمال او آنست
کز وجودش مراد يزدانست

همچنين از حقايق عالم
همه چيزي بود در او مدغم

خلق را در ظهور پيدايي
هستي اوست علت غايي

هر جمال و کمال فرخنده
که بود در جهان پراکنده

صفت علم را ببين مثلا
جلوه گر در مجالي علما

بود جمله شئون حق ز ازل
مندرج در تعين اول

همه بالذات متحد با هم
همه در ضمن يکدگر مدغم

در ميانشان تعدد و تمييز
خارجا منتفي و علما نيز

بعد ازان در تعين ثاني
شد مفصل شئون پنهاني

عکس باطن نمود در ظاهر
گشت امکان وجوب را ساتر

هيچ موجود نيست در عالم
که شناسد حقيقت آدم

هست در وي هنوز بالقوه
فهي بالفعل غير ممحوه

شود اندر خداي همواره
چون غذا محو در غذا خواره

خانه در کوي انزوا کردن
رو به ديوار عزلت آوردن

استعاذت که امر کرد بدان
ايزدت در قرائت قرآن

ز آيت لايمسسه الا
آمدي در شمار مستثنا

آنچه مستخلف از ترفع شان
داشت بنمود در خليفه عيان

نقد عمرت ز فکرت معوج
خرج شد در رعايت مخرج

صرف کردي همه حيات سره
در قراآت سبعه و عشره