فرهاد و شيرين وحشي بافقي

زماني نوش بخشد گاه نيشش
تصرفها بود در ملک خويشش

رسيده در بر بانوي ارمن
سر شيرين لبان شيرين پرفن

مکن در خون مسکينان دليري
ز مسکيني بترس و دستگيري

خريداري شنيدم کردت آهنگ
که نبود در ترازويش بجز سنگ

کجا در دوستي برخود پسندم
که همچون دشمنانت بردوست خندم

بهشتي کوثر اندر چشمه سارش
دم عيسي نهان در نوبهارش

فروزان بود چهر آتشينم
ندانستم که در آتش نشينم

خرد زنجيري زلف بلندش
سر زنجير مويان در کمندش

ادبها ديده از خردي زدهقان
شده در خورد بزم پادشاهان

نخواهم زندگاني در فراقت
که شادم ز اجتماع و احتراقت

هفت اورنگ جامي

جنبشي کافکند بر او سايه
ملکوتش دهد در آن مايه

اي همه قدسيان قدوسي
گرد کوي تو در زمين بوسي

مبتدي در ره تو مويه کنان
نعره اهدناالصراط زنان

منتهي در سجود بين يديک
گفته کيف الطريق رب اليک

وحدتي گشته کثرتش طاري
در همه ساري از همه عاري

مي کن از شر اعور دجال
استعاذت در اکثر احوال

به جوار خودم رهي بنماي
در حريم دلم دري بگشاي

که مرا آنچنان يکي انگار
در دلم ظلمت شکي مگذار

بود عمرم سفيد طوماري
در کف همچو من سيه کاري

بود عقد صحيح ليک در آن
کسري افکند سنگ بدگهران

مي زند سنگريزه رودش
طعنه بر بحر و در منضودش

گرد آن منزل بهشت نشان
رفته در ديده سرشک فشان

دمبدم در معنيي سفته
خالي از لاف و دعويي گفته

چشم اميد بر سپاهش نيست
جز در حق اميدگاهش نيست

حق تعالي چو در شباني او
ديد آيين مهرباني او