ناظر و منظور وحشي بافقي

عيان در زير چادر خوشخرامي
عجب با لنگري عالي مقامي

اشارت کرد تا صحرانشينان
حشر کردند در کوه و بيابان

بيا وحشي که عنقايي گزينيم
وطن در قاف تنهايي گزينيم

کند زودش به سوي ما روانه
نسازد در فرستادن بهانه

نفير سرکشان در عالم افتاد
برآمد از نهاد کوس فرياد

به صحراي هزيمت پا نهادند
گريزان روي در صحرا نهادند

کلاه زر به تارک آفتابت
برين لاجوردي در رکابت

به استقبال پا بيرون نهادند
قدم در عرصه هامون نهادند

ترا در سينه اين سوراخها چيست
وجودت زخمدار ناوک کيست

ز دلتنگي در آن غمخانه تنگ
سرود بينوايي کرد آهنگ

روان گشتند شادان چنگ در چنگ
نواي خوشدلي کردند آهنگ

براي خود در شادي گشودند
به بزم شادماني جا نمودند

فروزان شمع بزم آراي عصمت
در يکدانه درياي عصمت

نسيم صبحدم در مشکباري
معطر جان ز باد نوبهاري

نهال بيد شد در پوستين گم
درخت ياسمين پوشيد قاقم

هواي لعل مطرب در سر ني
شده دمساز فرياد پياپي

چنين ياران که اندر روزگارند
بسي آزارها در پرده دارند

در او ناسفته گوهرها نهاده
طلسمش تا به اکنون ناگشاده

فرهاد و شيرين وحشي بافقي

به نام چاشني بخش زبانها
حلاوت سنج معني در بيانها

همه فرمان براني کارفرماي
همه در راه خدمت پاي برجاي

همه ثابت قدم در راز داري
همه با يکديگر درسازگاري

فروغي کآمدي کرد از رکابش
ندادي در دو هفته آفتابش

سرانگشت ار سوي بالا فشاندي
حصار آسمان را در نشاندي

سر شمشير او در صفدري داد
زلاي «لافتي الاعلي » ياد

ز در لامکاني هر مکاني
ز ايثارش شود گوهر ستاني