خلد برين وحشي بافقي

چند شوي همچو گل بوستان
در صفت خويش سراسر زبان

آنکه تو عيب هنرش ميکني
در همه جا نامورش ميکني

ناظر و منظور وحشي بافقي

ايا مدهوش جام خواب غفلت
فکنده رخت در گرداب غفلت

در اين عالي مقام پر غرايب
ببين بيداري چشم کواکب

خداوندا گنهکاريم جمله
ز کار خود در آزاريم جمله

هزيمت ريخت در ره خار غمشان
وزان بشکفت گلهاي المشان

زهي از آفرينش مدعا تو
در گنجينه سر خدا تو

بناي ظلم در دوران نماند
جهان زين بيشتر ويران نماند

چو گشتي بينوا برکش نوايي
فکن در گنبد گردون صدايي

زبان او کليد گنج عرفان
بسان گنج در ويرانه پنهان

فکنده فتنه او در جهان شور
مدامش نرگس بيمار مخمور

که مدتها برآمد زان فسانه
نشد پيدا صفايي در ميانه

در او غم را خواص شادماني
ازو مردن حيات جاوداني

گهي در پهلوي هم جا گزينند
زماني روبروي هم نشينند

درآيد در مقام همزباني
کند آهنگ عيش و شادماني

منم در گوشه دوري فتاده
سري بر کنج رنجوري نهاده

خروسا ناله شبگير بردار
مرا بي همزبان در ناله مگذار

تويي صوفي سرشت زهد پيشه
ردا افکنده در گردن هميشه

به رسوايي شود ناگه فسانه
فتد افسانه او در ميانه

اگر خواهي در اين دير مجازي
دوايي بهر درد عشقبازي

منم مجنون دشت بينوايي
فتاده در پس کوه جدايي

خيالت در نظر شبها نشانم
ز محرومي سرشک خون فشانم

سر افسانه دوري گشايم
زبان در حرف مهجوري گشايم

زماني بي سبب در خشم سازي
دمي افکنده طرح دلنوازي

نه دريا بلکه پيچان اژدهايي
ازو افتاده در عالم صدايي