ديوان وحشي بافقي

در ضابطه مسائل نحو
آن نظم که کرده طبعت انشا

صادق نفسان گواه حالند
در صدق چو صبح بلکه افزا

سلطنت در ثناي شوکت او
عاشق خدمت عدالت او

پايش اندر رکاب دولت باد
ابدش در عنان مدت باد

ضدمن دست رد دراز کند
در نطق مرا فراز کند

علم را در پناه پوينده
درجات کمال جوينده

در ترقي همه به تربيتش
ناز پروردگان مکرمتش

در رکاب خدايگان باشند
نه که تا حشر جاودان باشند

بر در اين بهشت روحاني
عيش و عشرت کنند رضواني

شمع کافورييست پنداري
در يکي تشت سيم بگذاري

وطن سازيم در بزم وصالت
دل افروزيم از شمع جمالت

هجويست که همچو طوق لعنت
در گردن تست تا قيامت

دربند در سراي کون است
تا صورت باده نگون است

دندان سياه او که پيداست
در کون سگ استخوان حرباست

هيچ دندان نمانده در دهنت
که کسي بشکند گه سخنت

اي پرده نشين گل بهاري
مرغ چمنت در انتظار است

کز حادثه باد ميرميران
در حفظ دعاي گوشه گيران

بر کردني است اين سخنها
بشنو که فتاده در دهنها

آن معني کدخدا عرب کن
در قافيه عرب بگويم

آمد شد آن گروه معلوم
در پهلوي لفظ شب بگويم

خلد برين وحشي بافقي

طرح نوي در سخن انداختم
طرح سخن نوع دگر ساختم

زنگ زداي دل دلخستگان
قفل گشاي در دربستگان

شامگهي سايه لطف خداي
در حرم خاص ترين کرد جاي

هست سخن شاهد دلجوي ما
در طلب اوست تکاپوي ما

نادره گويي ز سخن گستران
نادره در سلک زبان آوران