ديوان سنايي

در مراعات بقا جز در خرد عاصي مشو
در خرابات فنا جز عشق را فرمان مکن

تا در چشمم نشسته بودي در تاب
پيوسته همي بريختي در خوشاب

تن در غم تو در آب منزل دارد
دل آتش سوداي تو در دل دارد

تيمار همي خوري که در خاک شوم
در خاک يکي شود که در نار بود

گر هر دو جهان نباشدت در فرمان
در دوزخ مست به که در خلد به هوش

حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

خويشتن را در اين طلب بگداز
در ره صدق جان و تن در باز

هر که دارد ره تبش در دل
در نماند پياده در منزل

خلق تا در جهان اسبابند
همه در کشتي اند و در خوابند

در نهاوند چون قوي شد حرب
کفر و اسلام در شده در ضرب

در شب وصل پرده گر باشد
راز در روز پرده در باشد

شب در او در به رنج و تاب بدي
روز در پيش آفتاب بدي

عامه تا در جهان اسبابند
هه در کشتي اند و در خوابند

در کن و در مکن مه خانه
در بيار و بده چو بيگانه

به يکي در در آورد گوشش
به دگر در برون کند هوشش

ديوان سيف فرغاني

جام مي تو در کف ساقي بزم تو
در دست ماه ساغر و در ساغر آفتاب

چو تو بخنده در آيي و عاشقان گريند
ايا نشانده ز در در عقيق تر دندان

کنون سبزه را خفته در زير سايه
در آغوش گل بين و در بر شکوفه

تو هيچ در خور دين کارکرد نتواني
که آنچه در خور دينست نيست در خور نفس

چون در جهان ز عشق تو غوغا در اوفتاد
آتش برخت آدم و حوا در اوفتاد

حورگاه بوسه در جنت در دندان خود
در لب لعلش نشاند همچو نقش اندر نگين

چو دانه در صدف در ضمير استعداد
هواي عشق تو مي داشتم در آن گوهر

مردمي در سيرت تو همچو گوهر در صدف
نيکويي در صورت تو همچو نور اندر قمر

حديث عشق در گفتن نيايد
چنين در هيچ در سفتن نيايد

گهر در آستين بايد نه در چشم
شکر اندر دهان بايد نه در گوش

ازبهر عشقت در زمان لايق نديدم هيچ جان
بهر چنين در در جهان ديوار نتوان يافتن