اقبالنامه نظامي

شود چهره نار افروخته
چو تاجي در او لعلها دوخته

به بازار دهقان درآمد شکست
نگهبان گلبن در باغ بست

نديد از مداراي هيچ اختري
در آزرم هيلاج ياريگري

برانداختم دخمه عاد را
گشادم در قصر شداد را

در آن نامه سوگندهاي گران
فريبنده چون لابه مادران

پرند درونش ز کافور پر
به ديباي بيرون برآموده در

به اسکندريش وطن ساختند
ز تختش به تخته در انداختند

برابر در ايوان آن تختگاه
نهادند زيرزمين تخت شاه

در گنج بر وي گشايند باز
بجاي سکندر برندش نماز

چو از مرگ بسيار يادآوري
شکيبنده باشي در آن داوري

همه فيلسوفان درگاه او
در آن پويه گشتند همراه او

همه در شناسائي اختران
فرو گفته احوال گردون درآن

چه بايد گرانباريي ساختن
که بايد به دريا در انداختن

همان آرزو خواهيم در سرست
کهن من شدم آرزو نوترست

شنيدم که زهري برآميختند
نهاني دلش در گلو ريختند

ملک پروراني ملايک سرشت
کليد در باغهاي بهشت

گهي تاختن در طراز آورد
گهي بر حبش ترکتاز آورد

که بياعي در نه سرهنگيست
پسند نوا درهم آهنگيست

مخزن الاسرار نظامي

بسم الله الرحمن الرحيم
هست کليد در گنج حکيم

کشمکش هر چه در و زندگيست
پيش خداوندي او بندگيست

خون دل خاک زبحران باد
در جگر لعل جگرگون نهاد

عصمتيان در حرمش پردگي
عصمت از او يافته پروردگي

مرغ پر انداخته يعني ملک
خرقه در انداخته يعني فلک

در شب تاريک بدان اتفاق
برق شده پويه پاي براق

سدره شده صد ره پيراهنش
عرش گريبان زده در دامنش