شرف نامه نظامي

سوي عطفگاه زمين تاختند
در آن سايبان رايت افراختند

بخورد آب حيوان به فرخندگي
بقاي ابد يافت در زندگي

بماندند ياران ازو در شگفت
وزو هر کسي عبرتي برگرفت

اقبالنامه نظامي

همه آفريدست در هفت پوست
بدو آفرين کافريننده اوست

سپيده دمي در شب کاينات
سياهي نشيني چو آب حيات

به غواصي بحر در ساختن
گه اندوختن گاهي انداختن

مرا کاول اين پرورش کاربود
ولينعمتي در دهش يار بود

عطارد که بيند در او مشتري
بدين مهر بردارد انگشتري

رخ يوسفان را برآمود ميل
در مصريان را براندود نيل

چرا پره سرخ گل ريختي
بخار مغيلان در آويختي

چو بر جاي خود کلک صورتگرش
برآراست آرايشي در خورش

شد آگه که در عرضگاه جهان
نهفتيده کس نماند نهان

بخاري که در سنگ خارا شود
سرانجام کار آشکارا شود

ارسطوي دانا بدان دلنواز
در دانش خويش بگشاد باز

به نظارگان گفت گيسوي من
ببينيد در طاق ابروي من

دگر روز خواهش برآراستند
در آن باب فصلي دگر خواستند

منم واصل کيميا در نهفت
به گوهرشناسي کسم نيست جفت

منش دل به دانش برافروختم
نهاني در او چيزي آموختم

در او آتشي روشن افروخته
بر او هيمه خروارها سوخته

نخوانده به مهمان تو تاختم
سر خويش در پايت انداختم

بزد تيغ پولاد بر گردنش
سرش را بيفکند در دامنش

ز جنباندن بانگ چندان جرس
سري در سماعش نجنباند کس

فروماند زاغ سيه نااميد
بگفتن در آمد خروس سپيد

طلسمي درفشنده دروي پديد
شبانه در آن ژرف وادي رسيد

بدستش در از رنگ انگشتري
نگيني فروزنده چون مشتري