167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان فرخي سيستاني
وندر ميان باغ خوش اندر گرفته پاي
از سايه علامت واز سايه هماي
گناهم نبوده ست جز بيگنايي
ز خلق جهان روز شب در دعايي
که چون اين بلا را تحمل نمايي
که تو در خور آفرين و ثنايي
تو در سايه رأفت او بپايي
عمودي ز چهل من بخماند چو دوالي
شود هر مژه در چشمش نيشي و نصالي
مهتري کردن و آن مهتري او را گهري
گر تواني به مثل قطره باران شمري
در وقت بدر روي چو بخواهي که بدروي
چون معجز پيمبري و فر خسروي
اين مرتبت نيافت کنون خواجه از نوي
مدح هزار ساله به گفتار پهلوي
در رسم و خوي تو سخن دشمن غوي
زان دل که ترا دادم جاناچه خبرداري
او کوه سپر دارد تو نيزه سپرداري
ازسيم گران داري وززر چو حجر داري
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ستاک نسترن گويي بت لاغر ميانستي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني با دو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني بادونوروزي
همانادر پرستيدنش هر کس را شتابستي
ملک را در جهان هر روز جشني باد ونوروزي
وگر مردي همي بايد، به مردي در جهان فردي
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
که در بخشيدن گنجي نرنجاند زبانت را
ملک را در جهان هر روز جشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد ونوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
به هنجاري که کاري تو گل خودروي بگذاري
نه طاقت در روان دشمن بدخوي بگذاري
ملک را در جهان هر روزجشني بادو نوروزي
ملک را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
ترا پرهيز پيران داد يزدان در به برناهي
به فرخ فال بر گيتي در اقبال بگشادي
جهان هرگز نخواهد تا توباشي آدرنگ تو
درخت طوبي اندر ساحت بستان تو بودي
ابر فروردين زمين را پر بت فرخارکرد
تانم نسيان دو چشم لاله را بيدار کرد
اينت بازاري که در گيتي چنين بازار نيست
دست و پايش لرزه گيرد چون شکاري بنگرد
هر سو موبر تن برخواه او زوبين شود
سر بريده بود در ميان زرين طشت
روان شيرينتر از هواي تو نيست
در همه حال زهر کار نبايد ترسيد
بگذشت و کس نيامدروزي زمانه زين در
بيداد کرد و بيشي زاغ سيه بدين در
بازاغ درفتادي ناگه به دامت اندر
کز تافتن مهر گهر زايد در سنگ
ز بس جفاي تواي بيوفاي عهدشکن
نبرد و برد دلم جز به مهرباني ظن
بستد به دوستي دل ننمود دوستداري
در خشکسال هجر گياهي چه مي شود
نه بوسه خري بدانچه در حکم رواست
هين خيزو دهل در چو بنپذيري پند
چو گاو به چرمگر، به من در منگر
گلهاي ترا ز بيم خار بسيار
نتوان به تکي به طوس شد جان پدر
چه چون کندي فزون زاندازه خويش
امروز که آفتاب دارم در چنگ
در آخر شب مرا هوس آيد کام
اين عمرگذشته راکجا دريابم
خرسند همي بودم در دام تو من
بر روي همي کشند خطهاي سياه
وان مخالفان و بد انديش در نهار
ديوان فروغي بسطامي
کز چه رو سوخته پروانه بي پروا را
که خون دل به دامان است ما را
سخن زان رو پريشان است ما را
آن جا که مي رساند پيغامهاي ما را
کاين جا کسي نخوانده ست فرمان پادشا را
يعني به هيچ دادم جان گران بها را
گر در چمن چماني آن قامت رسا را
بر عارضت نظر کن گيسوي مشک سا را
اگر از آستين آن ساعد سيمين شود پيدا
گرفتي از همه عضوت مراد اعضا را
بيار ساقي مجلس مي مصفا را
که در قدح نگري خنده هاي صهبا را
قربان حالتي که پريشان کند تو را
تا با خبر زعالم بالا کنم تو را
گر در نظر نياوردم آن بي نظير را
مبارک ديد صبح و شام خود را
بنازم بخت نيک انجام خود را
که نتواند کشيدن هيچ بازويي کمانش را
درست شد همه کاري از اين شکست مرا
يوسف دل پا در آن چاه زنخدان شد مرا