شرف نامه نظامي

سران سپه در ولايت کمند
به درگاه شاهنشه عالمند

ز نوزادان آهوان سره
جهان در جهان يکسر آهو بره

زمين را به گنجي بينباشتي
گذشتي و در خاک بگذاشتني

ره رستگاري در افکندگيست
که خورشيد جمع از پراکندگيست

که چون در جهان اوست هشيارتر
جهانداري او را سزاوارتر

چو شه ديد در پيشباز آمدش
عروسي چنان دلنواز آمدش

در آب و چراگاه آن مرحله
بفرمود کردن ستوران يله

مرا خود بسي در دريائيست
غلامان چيني و يغمائيست

رها کن که آيند جويندگان
ببينند در شاه گويندگان

سخنهاي پرورده دلفريب
که در مغز مردم نمايد شکيب

علم برکش روشنان سپهر
قلم در کش ديو تاريک چهر

بهر آرزو کاوري در قياس
به فرمان پذيري پذيرم سپاس

وگر در ستيزش مدارا کنم
زبوني به خلق آشکارا کنم

مياويز در مقبل نيکبخت
که افکندن مقبلانست سخت

از آن کارها کاختيار آمدش
پرستشگري در شمار آمدش

نهفته سخنهاست دربار من
کز آن در هراسست گفتار من

شه از خلوتي آنچنان خواستن
شکوهيد در خلوت آراستن

سراي آنگه از خلق پرداختند
همان خاصگان سوي در تاختند

زياني ندارد که در ملک شاه
زياده شود بنده نيکخواه

برين عهدشان رفت پيمان بسي
که در بيوفائي نکوشد کسي

بفرمود تا درميان تاختند
حجابي دگر در ميان ساختند

در آنوقت کان شغل مي ساختند
ميانه حجابي برافراختند

ز فرهنگ خاقان و بيداريش
عجب ماند شه در وفاداريش

بيا ساقي آزاد کن گردنم
سرشک قدح ريز در دامنم

ملوکانه مهمانيي سازدش
جهان در سم مرکب اندازدش