شرف نامه نظامي

مگر در ميان صلحي آيد پديد
که شمشيرشان برنبايد کشيد

ز غريدن زنده پيلان مست
نفس در گلوي هزبران شکست

نبريد بازوي تابنده هور
وليکن شد آزرده در زير زور

جهان گر چه آرامگاهي خوشست
شتابنده را نعل در آتشست

در آن مسلخ آدميزادگان
زمين گشته کوه از بس افتادگان

درخت کياني درآمد به خاک
بغلطيد در خون تن زخمناک

به بازوي بهمن برآموده مار
ز روئين در افتاده اسفنديار

سپهرم بدانگونه پهلو دريد
که شد در جگر پهلويم ناپديد

سوم آنکه بر زيردستان من
حرم نشکني در شبستان من

مگر گوهر مردمي گشت خرد
که در مردمان مردميها بمرد

نظامي به خاموشکاري بسيچ
به گفتار ناگفتني در مپيچ

به گنجينه شاه پرداختند
ز دريا به دريا در انداختند

پرستندگان در خويش را
همان محتشم را و درويش را

دو سرهنگ گردن برافراخته
حمايل به گردن در انداخته

سرسبزش از شادي افراخته
سر خصم در پايش انداخته

دليريست هنجار لشگر کشي
سرافکندگي نيست در سرکشي

شتابندگان از در بارگاه
ستايش گرفتند بر بزم شاه

هراسنده شد زين سخن شهريار
منادي برانگيختن در هر ديار

چنان بود رسم اندران روزگار
که باشد در آتشگه آموزگار

اگر شاه خواهد شتاب آورم
سر اژدها در طناب آورم

تمناي دل در دماغ آورند
نظر سوي روشن چراغ آورند

حصاري کشم در شبستان او
برآرم سر زير دستان او

بفرمود تا کاردانان دهر
در آرايش آرند بازار و شهر

سکندر سخا را سرآغاز کرد
در گنج اسکندري باز کرد

ز پيروزي چرخ پيروزه رنگ
نبودش بسي در صفاهان درنگ