شرف نامه نظامي

اساسي که در آسمان و زميست
به اندازه فکرت آدميست

چو پايان پذيرد حد کاينات
نماند در انديشه ديگر جهات

تنيده تنش در رصدهاي دور
به روحانيان بر جسدهاي نور

ز رفرف گذشته به فرسنگها
در آن پرده بنموده آهنگها

سوي عالم آمد رخ افروخته
همه علم عالم در آموخته

که چون بايدم مطرحي ساختن
شکاري در آن مطرح انداختن

تن خويش در گوشه بگذاشته
به صحراي جان توشه برداشته

در آن رهگذرهاي انديشناک
پراکنده شد بر سرم مغز پاک

نوائي غريب آورم در سرود
دهم جان پيشينگان را درود

اگر ديدمي در خود افزايشي
طلب کردمي جاي آسايشي

بزرگيت بايد در اين دسترس
به ياد بزرگان برآور نفس

توانم در زهد بر دوختن
به بزم آمدن مجلس افروختن

چو در ميوه نارسيده رسي
بجنبانيش نارسيده کسي

فرو بردن اژدها بي درنگ
بي انباشتن در دهان نهنگ

دريغ آيدم کاين نگارين نورد
بود در سفينه گرفتار گرد

سداب و سپند رقيبان شاه
دعاي نظامي است در صبحگاه

در ارتنگ اين نقش چيني پرند
قلم نيست برماني نقشبند

اثرهاي آن شاه آفاق گرد
نديدم نگاريده در يک نورد

وگر راست خواهي سخنهاي راست
نشايد در آرايش نظم خواست

گزارش چنان کردمش در ضمير
که خوانندگان را بود دلپذير

در آن بزمه خسرواني خرام
درافکن مي خسرواني به جام

بر آراسته قوس را مشتري
زحل در ترازو به بازيگري

بر آفاق کشور خدائي کني
جهان در جهان پادشائي کني

رسيدند چندان سياهان زنگ
که شد در بيابان گذرگاه تنگ

اگر هيچ دانستمي در نخست
که زنگي خوري داردم تندرست