هفت پيکر نظامي

هفت سر گوسفند کم ديدم
غلطم در حساب ترسيدم

کردمش در شکنجه زنداني
تاکند بنده بنده فرماني

در نمودار آدميت من
من شبانم گله رعيت من

اين که دستور تيزبين منست
در حفاظ گله امين منست

خود سگان در سگي چنين باشند
بخروشند چونکه بخراشند

خانه بندگان من بردي
پاي در خون هرکس افشردي

از عمامه کمند کردنش
در کشيدند و بند کردنش

راست روشن به زخمهاي درشت
در شکنجه برادرم را کشت

گفت باغيم در کيائي بود
کاشنائيش روشنائي بود

در خزان داده نوبهار مرا
وز پدر مانده يادگار مرا

آمدم سوي شهر حوصله پر
چشم روشن بدان علاقه در

گله گيلي کشان به دامانش
سرو را لوح در دبستانش

در ولايت درم خريده من
وز ولينعمتان ديده من

در پرستش گهي گرفته قرار
نيستم جز خداپرستي کار

پيشتر زان کز آتش کينت
در من افتد شرار نفرينت

وان وشاقان به پاسداري شاه
بر در غار کرده منزلگاه

مادر خون بپرورد در ناز
مادر خاک ازو ستاند باز

در نظامي که آسمان دارد
اجري مملکت دو نان دارد

ذوق انجير داده دانه او
مغز بادام در ميانه او

در ادا کردن زر جايز
وامدار منست روئين دز

در دزي چون حصار پيوندند
نامه اي بر کبوتري بندند

دولتي باش هر کجا باشي
در رکابت فلک به فراشي

شرف نامه نظامي

توئي گوهر آماي چار آخشيج
مسلسل کن گوهران در مزيج

حصار فلک برکشيدي بلند
در او کردي انديشه را شهربند

گرم در بلائي کني مبتلا
نخستم صبوري ده آنگه بلا