هفت پيکر نظامي

در تصرف مباش خردانديش
تازياني بزرگ نايد پيش

هر سحرگه به آرزوي تمام
تا در شهر برگرفتي گام

در همه توسني کشيده لگام
به همه دانشي رسيده تمام

همه همدستي اوفتاده او
همه در بسته اي گشاده او

بيشتر زين سخن نيفزودند
در شبستان شدند و آسودند

مرد لؤلؤي خرد بر سنجيد
عيره کردش چنانکه در گنجيد

در کسانيکه نيکوئي جوئي
سرخ روئيست اصل نيکوئي

چون که بشناختش همالش بود
در تجارت شريک مالش بود

مرکب خويش گرم کرده سوار
در دگر دست مرکبي رهوار

زان جلاجل که دردم آوردند
رقص در جمله عالم آوردند

شهد انجير و مغز بادامش
صحن پالوده کرده در جامش

چونکه ماهان ز روي دلداري
ديد در پير نرم گفتاري

من سيه در سيه چنان ديدم
کز سياهي ديده ترسيدم

گه دروغي به راستي پوشند
گاه زهري در انگبين جوشند

در خيال دروغ بي مدديست
راستي حکم نامه ابديست

خيز تا برخوري ز پيوندش
خوان نهاده مدار در بندش

نالشي چند مانده نال شده
خاک در ديده خيال شده

حوضهاي چو آب در ديده
پارگينهاي آب گنديده

کژ مژي را خريطه بگشايم
خنده اي در نشاطش افزايم

گويم ار زانکه دلپذير آيد
در دل شاه جايگير آيد

هريکي در جوال گوشه خويش
کرده ترتيب راه توشه خويش

آنقدر زور ديد در پايش
که برانگيخت شايد از جايش

گفت آهسته تا نرنجاني
بر در ما برش به آساني

کرد صافي چنانکه درد نماند
در نظرگاه دردمند فشاند

در چنين شغل نيک فرجامت
عاقبت خير باد چون نامت