هفت پيکر نظامي

رغبت افزود در نواختنم
مهربان شد به کار ساختنم

در به زنجير کن ترا گفتم
تا چو زنجيريان نياشفتم

چون گران ديدمش در آن بازي
کردم آهستگي و دمسازي

شورشي باز در جهان افتاد
بانگ زيور بر آسمان افتاد

بود در خانه کوژپشتي پير
زني از ابلهان ابله گير

اي بسا بوالفضول کز ياران
آورد کبر در پرستاران

در ميانه کنيزکي چو پري
برده نور از ستاره سحري

زانچه گوينده داده بود خبر
خوبتر بود در پسند نظر

شاه در هرکه ديد ازان پريان
نامدش رغبتي چو مشتريان

عاقبت عشق سر گرائي کرد
خاک در چشم کدخدائي کرد

تا شبي فرصت آنچنان افتاد
کاتشي در دو مهربان افتاد

گفت در نسل ناستوده ما
هست يک خصلت آزموده ما

مادگان در کده کدو نامند
خامشان پخته پخته شان خامند

رخنه در مهد آفتاب کنم
قلعه ماه را خراب کنم

در مکافات آن جهان افروز
خواند بر شه فسون پيرآموز

قفل گنج گهر بيندازم
با به افتاد شاه در سازم

در هر اطراف کاوفتد خطري
دانم آنرا به تيزتر نظري

هرکه آبي خورد که بنوازد
در وي آب دهن نيندازد

جمله در بندم و نگهدارم
به کسي کاهل اوست بسپارم

چون زمن نامد استعانت او
نکنم غدر در امانت او

در فلان کوي چندمين خانه
هست کاخي بلند و شاهانه

سوختم در غم نهاني تو
رفت جانم ز مهرباني تو

به پرستاريش ميان در بست
خوش بود ماه آفتاب پرست

هر سري کز سران بريدندي
به در شهر برکشيدندي

صورتي کز جمال و زيبائي
برد ازو در زمان شکيبائي