هفت پيکر نظامي

وانکه مريخ بست پرگارش
گوهر سرخ بود در کارش

روز شنبه ز دير شماسي
خيمه زد در سواد عباسي

ميهمانخانه اي مهيا داشت
کزثري روي در ثريا داشت

چون به ترتيب خوان نهادندش
در خور پايه نزل دادندش

از سواد ارم بريد مرا
در سواد قلم کشيد مرا

پاسخ شاه را سگاليدم
روي در پاي شاه ماليدم

گفت چون من در اين جهانداري
خو گرفتم به ميهمانداري

گفت شهريست در ولايت چين
شهري آراسته چو خلد برين

سبدي بود در رسن بسته
رفت و آورد پيشم آهسته

در پشيماني از فسانه خويش
آرزومند خويش و خانه خويش

چون ستوني کشيده منقاري
بيستوني و در ميان غاري

حور سر در سرشتش آورده
سر گزيت از بهشتش آورده

از نکوئي در او عجب ماندم
بر وي الحمدللهي خواندم

اندکي خوردم اندکي خفتم
در همه حال شکر مي گفتم

ابري آمد چو ابر نيساني
کرد بر سبزها در افشاني

هر نگاري بسان تازه بهار
همه در دستها گرفته نگار

لب لعلي چو لاله در بستان
لعلشان خونبهاي خوزستان

بود لختي چو گل سرافکنده
به جهان آتش در افکنده

خواستم تا به پاي بنشينم
در صف زير جاي بگزينم

يافتم در کرشمه دستوري
کز ميان دور گردد آن دوري

آنکه در چشم خوبتر يابي
وارزو را درو نظر يابي

سر به بالين بستر آورديم
هردو برها ببر در آورديم

در خزيدم به گوشه اي خالي
فرض ايزد گزاردم حالي

در ميان آن عروس يغمائي
برده از عاشقان شکيبائي

در سر آمد نشاط سرمستي
عشق با باده کرد همدستي