هفت پيکر نظامي

نايبي باشم ازتو در شاهي
بنده فرمان به هرچه درخواهي

هرکه او در سرشت بد گهرست
گفتنش بد شنيدنش بترست

اژدهائي رسيد بر در غار
وآنگه از عنکبوت خواهد بار؟

همه ملک عجم خزانه من
در عرب مانده خيلخانه من

بامدادان دو شير غرنده
خورشي در شکم نياکنده

به که گرمي در او نياموزيم
آتش کشته بر نيفروزيم

شرط ما با تو در خداوندي
نيست الا بدين خردمندي

روزکي چند چون برآسايم
در انصاف و عدل بگشايم

گاو نازاده گشت زاينده
آب در جويها فزاينده

مردمي کرد در جهان داري
مردمي به ز مردم آزاري

گنج در حضرتش روانه شده
غارت تيغ و تازيانه شده

شاه چون ديد قدر دانه بلند
در انبار برگشاد زبند

تا امينان شهر جمع آيند
در انبار بسته بگشايند

آب در ديده گفتش آن دلبند
کاينچنين ناپسند را مپسند

شه ز گرمي سياستم فرمود
در هلاکم مکوش زودا زود

آب در چشم شهريار آمد
دل سرهنگ با قرار آمد

چون ببيند نيازمندي تو
سر در آرد به سربلندي تو

تا کنونش ز راه بي رنجي
در ترازوي خويشتن سنجي

خواست رفتن از مهرباني من
در سر مهر زندگاني من

تحفهاي بزرگوارش داد
بر يکي در عوض هزارش داد

شد سوي شهر شادي انگيزان
کرد در بزم خود شکرريزان

چون برآمد ز ماه تا ماهي
نام بهرام در شهنشاهي

در رکابش چو اژدهاي دمان
بود سيصدهزار سخت کمان

زاب جيحون گذشت و آمد تيز
در خراسان فکند رستاخيز

وانک بودند سروران سپاه
يکدليشان نبود در حق شاه