هفت پيکر نظامي

صبح مفرد رو حمايل کش
در رکابت نفس برآرد خوش

در همه سفره کاسمان دارد
اجري مملکت دو نان دارد

در يزک داري ولايت جود
دولت تست پاسدار وجود

گوهر آينه است سينه تو
آب حيوان در آبگينه تو

زان سعادت که در سرت دانند
مقبل هفت کشورت خوانند

در گل شوره دانه افشاني
بر نيارد مگر پشيماني

نقش اين کارنامه ابدي
در تو بستم به طالع رصدي

با تن مرد بد کند خويشي
در حق ديگران بدانديشي

چو درمنه درم ندارد هيچ
باد در پيکرش نيارد هيچ

کيسه زر بر آفتاب فشان
سنگ در لعل آفتاب نشان

هر ترازو که گرد زر گردد
سنگسار هزار در گردد

چند حمالي جهان کردن
در زمين حمل زر نهان کردن

از مريدان بي مراد مباش
در توکل کم اعتقاد مباش

چند تيمار ازين خرابه کشيم
آفتابي در آفتابه کشيم

آنگه از رفتنم خبر باشد
کاشيانم برون در باشد

گوش پيچيدگان مکتب کن
چون در آموختند لوح سخن

صحبتي جوي کز نکونامي
در تو آرد نکو سرانجامي

در ترازوي آسمان سنجي
باز جستند سيم ده پنجي

يافتند از طريق پيروزي
در بزرگي و عالم افروزي

از عجم سوي تازيان تازد
پرورشگاه در عرب سازد

چون سهيل از ديار خويشتنش
تخت زد در ولايت يمنش

نقش اين کارگاه چيني کار
بهترک بستمي در اين پرگار

پادشه همچو تاک انگورست
در نپيچد دران کز او دورست

عدني بود در درافشاني
يمني پر سهيل نوراني

شاهزاده در آن حصار بلند
پرورش مي گرفت سالي چند