ليلي و مجنون نظامي

در هيچ رهي نماند سنگي
کز خون خودش نداد رنگي

کز محنت خويش وارهانم
در حضرت يار خود رسانم

در خانه سيل ريز منشين
سيل آمد، سيل، خيز، منشين

در خاک مپيچ کو غباريست
با طبع مساز کو شراريست

گرد صدفش چو در زدودند
بازش چو صدف عبير سودند

در گريه شدند سوکواران
کردند بر او سرشک باران

پهلوگه دخمه را گشادند
در پهلوي ليليش نهادند

ملکي که سزاي رايت تست
خود در حرم ولايت تست

کاريکه صلاح دولت تست
در جستن آن مکن عنان سست

در قول چنان کن استواري
کايمن شود از تو زينهاري

بر دوري کام خويش منگر
کاقبال تواش درآرد از در

هفت پيکر نظامي

چون نگنجيد در جهان تاجش
تخت بر عرش بست معراجش

منزل آنجا رساند کز دوري
ديد در جبرئيل دستوري

سر برون زد ز عرش نوراني
در خطرگاه سر سبحاني

همگي را جهت کجا سنجد
در احاطت جهت کجا گنجد

جامش اقبال و معرفت ساقي
هيچ باقي نماند در باقي

آنچنان کز حجاب تاريکي
کس نبيند در او ز باريکي

وز دگر نسخها پراکنده
هر دري در دفيني آکنده

کابر آنچ از هوا نثار کند
صدفش در شاهوار کند

ور مدد پيش بارگه باشد
چار در چار شانزده باشد

گرچه ز الفاظ خود به تقصيريم
در معاني تمام تدبيريم

حاصلي نيست زين در آمودن
جز به پيمانه باد پيمودن

در بزرگي برابر ملک است
وز بلندي برادر فلک است

چون در کان جود بگشايد
گنج بخشد گناه بخشايد

در حفاظ خط سليماني
عرش بلقيس باد نوراني