ليلي و مجنون نظامي

در رهگذري نشست دلتنگ
دور از ره دشمنان به فرسنگ

آواز گشاده چون منادي
مي گردد در ميان وادي

تا عاقبتش فتاده بر خاک
در دامن کوه يافت غمناک

ليلي که جميله جهانست
در دوستي تو تا به جانست

زين بيش قدم زمان هلاکست
در مذهب عشق عيب ناکست

سگباني تو همي گزينم
در جنب سگان از آن نشينم

در هر طرفي ز طبع پاکش
خواندند نسيب دردناکش

بگذار مرا در اين خرابي
کز من دم همدمي نيابي

در گوش سلام آرزومند
پذرفته نشد حديث آن پند

بگذار که از سر نيازي
در قبله تو کنم نمازي

بگشاد سلام سفره خويش
حلوا و کليچه ريخت در پيش

گردنده فلک شتاب گرد است
هردم ورقيش در نورد است

در قامت حال خويش بنگر
از طعن محال خويش بگذار

بس گرسنگي که سستي آرد
در هاضمه تندرستي آرد

در صحبت او بت پريزاد
مانند پري به بند پولاد

مي داد به لطف سازگاري
در تربيت مزاج ياري

بيمار چو اندکي بهي يافت
در شخص نزار فربهي يافت

در راحت ازو ثبات يابند
وز رنج بدو نجات يابند

بر قاعده مصيبت شوي
با غم بنشست روي در روي

در معرکه چنين خزاني
شد زخم رسيده گلستاني

بر مادر خويش راز بگشاد
يکباره در نياز بگشاد

در کوچگه اوفتاد رختم
چون سست شدم مگير سختم

يک ره برهان از انتظارش
در خز به خزينه کنارش

چوني ز گزند خاک چوني
در ظلمت اين مغاک چوني

در گفتن حالت فراقي
حرفي ز وفا نماند باقي