ديوان خواجوي کرماني

بگاه بام دلم در نواي زير آمد
چو بلبل سحري نالهاي زار گرفت

دلم چو بي رخ زيباي او کنار نداشت
قرار در خم آن زلف بيقرار گرفت

شکنج موي تو آورد ماه را در دام
کمند زلف تو خورشيد را شکار گرفت

گفتم مگر بحيله بقيدش در آورم
از من رميد و توسن بختم رماند و رفت

جانم چو رو به خيمه روحانيان نهاد
تن را در اين حظيره سفلي بماند و رفت

گل در حجاب بود که مرغ سحرگهي
آمد بباغ و آنهمه فرياد خواند و رفت

نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
مطرب بگوي نوبت عشاق در نهفت

خواهي که سرفراز شوي همچو زلف يار
در پاي يار سرکش خورشيد چهره افت

چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق
من هيچ نديدم به لطافت چو دهانت

تا رخت تصوف بخرابات نياري
در بتکده کي راه دهد پير مغانت

بايد که نشان در ميخانه بپرسي
ورني ز جهان محو شود نام و نشانت

در آن مصاف که چشم تو تيغ کينه کشيد
بسا که زلف تو چشم دلاوران بشکست

از آن دواي دل خسته در جهان تنگست
که نيستش بجز از پسته تو مرهم هيچ

دهانش گوئي از تنگي که هيچست
بدان تنگي نديدم در جهان هيچ

ميانش يک سر مويست و گوئي
ندارد يک سر مو در ميان هيچ

ميانش چون تنم در بي نشاني
دهانش چون دلم وز وي نشان هيچ

خوشا با دوستان در بوستان عيش
که باشد بوستان بي دوستان هيچ

بنوش لعل مذاب از زمردين اقداح
ببين که جوهر روحست در قدح يا راح

بريز خون صراحي که در شريعت عشق
شدست خون حريفان سبيل و خمر مباح

در تو زمره ارباب شوق را منزل
غم تو مخزن اسرار عشق را مفتاح

مباش بي لب ياقوت و جام ياقوتي
که نيست بي مي و معشوق در زمانه فتوح

نوشته اند بر اوراق کارنامه عشق
که رند را نبود در صلاح و توبه صلوح

مرا که از درت اميد فتح بابي نيست
در دو لختي چشمست بر رهت مفتوح

خيال نرگس مستت چو در دلم گذرد
شود ز خنجر خونريز او دلم مجروح

هنوز در سر فرهاد شور شيرينست
اگر چه رفت بتلخي و جان شيرين داد

ز دست رفتم و در پا فتاد کار دلم
بساز چاره کارم کنون که کار افتاد

بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت
ابر در چشم جهان بين ثريا افتاد

راستي را چو ز بالاي توام ياد آمد
ز آه من غلغله در عالم بالا افتاد

چشم دريا دل ما چون ز تموج دم زد
شور در جان خروشنده دريا افتاد

بلبل سوخته از بسکه برآورد نفير
دود دل در جگر لاله حمرا افتاد

کوکب حسن چو گشت از رخ يوسف طالع
تاب در سينه پر مهر زليخا افتاد

چو کرد مطرب عشاق نوبتي آغاز
خروش و ناله من در دل رباب افتاد

بآب چشم قدح کو کسي که دريابد
مرا که خون جگر در دل کباب افتاد

خدنگ چشم تو در جان خاص و عام نشست
کمند زلف تو درحلق شيخ وشاب افتاد

نسيم صبح چودر گيسوي تو تاب افکند
دل شکسته خواجو در اضطراب افتاد

بگذر اي زاهد که جز راه ملامت نسپرد
هر که روزي در خراباتش گذر خواهد فتاد

باده نوش اکنون که چين در زلف گلرويان باغ
از گذار باد گلبوي سحر خواهد فتاد

در آن زمان که وجودم شود عظام رميم
ز خاک من شنوي بوي بوستان وداد

چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
آشوب در نهاد من ناتوان نهاد

چشمت بقصد کشتن من مي کند کمين
ورني خدنگ غمزه چرا در کمان نهاد

در تابم از دو سنبل هندوت کز چه روي
سر برکنار نسترن و ارغوان نهاد

بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد

دل من زحمت جان برنتابد
که در ملکي دو سلطان برنتابد

کجا در خلوت وصلش بود بار
کسي کو بار هجران برنتابد

چو خواجو در غمش مي سوز و مي ساز
که درد عشق درمان برنتابد

مکن انکار من ايخواجه گرم کار افتاد
زانکه معذور بود هر که در اين کار افتد

گر چو فرهاد ز مژگان گهرافشان گردم
اي بسا لعل که در دامن کهسار افتد

ور چو منصور ز من بانگ انا الحق خيزد
آتشم از جگر سوخته در دار افتد

هر دم از آرزوي گوشه چشمت سرمست
زاهدي گوشه نشين بر در خمار افتد

گر برد باد صبا نکهت زلف تو بچين
خون دل در جگر نافه تاتار افتد