ليلي و مجنون نظامي

بدرود که بار بر نهادم
در قبض قيامت اوفتادم

در خانه غم بقا نگيرد
چون برق بزايد و بميرد

در منزل عالم سپنجي
آسوده مباش تا نرنجي

ديويست جهان فرشته صورت
در بند هلاک تو ضرورت

در پوزش تربتش پناهي
عذري ز روان او بخواهي

چون شوشه تربت پدر ديد
الماس شکسته در جگر ديد

بر تربتش اوفتاد بي هوش
بگرفتش چون جگر در آغوش

زينسان جگرت به خون گشائي
تو در جگر زمين چرائي

از پر عقاب سايبانش
در سايه کرکس استخوانش

آهو به مغمزي دويدي
پايش به کنار در کشيدي

او چون ملکان جناح بسته
در قلبگه ددان نشسته

مردم به تعجب از حسابش
وز رفتن وحش در رکابش

بود از ندماي شه جواني
در هر هنري تمام داني

آهوي ورا به سگ نمايد
در نيش سگانش آزمايد

هر روز شدي و گوسفندي
در مطرح آن سگان فکندي

روزي به طريق خشمناکي
شه ديد در آن جوان خاکي

او در دهن سگان نشسته
دندان سگان به مهر بسته

صد گونه ستاره شب آهنگ
بنموده سپهر در يک اورنگ

در خدمت اين خديو نامي
ما اعظم شانک اي نظامي

از شکل بروج و از منازل
افتاده سپهر در زلازل

هقعه چو کواعب قصب پوش
باهنعه نشسته گوش در گوش

جبهه ز فروع جبهت خويش
افروخته صد چراغ در پيش

خاتون رشا ز ناقه داري
با بطن الحوت در عماري

وان کوکب ديگپايه کردار
در ديگ فلک فشانده افزار

لطفي کن ازان لطف که داري
بگشاي در اميدواري