ليلي و مجنون نظامي

در گرد قبيله گاه ليلي
چون کوه رسيده بود خيلي

وز خاصه خويشتن در اينکار
گنجينه فدا کنم به خروار

ور زانکه شکر نمي فروشيد
در دادن سرکه هم مکوشيد

گرچه کرمت بلند نامست
در عهده عهد ناتمامست

در جستن کين ز هر دياري
لشگر طلبيد روزگاري

خصمان چو خروش او شنيدند
در حرب شدند وصف کشيدند

پيران قبيله خاک بر سر
رفتند به خاکبوس آن در

در سرزنش عرب فتاده
خود را عجمي لقب نهاده

خواهم که در اين گناهکاري
سيماب شوم ز شرمساري

در اهل هنر شکسته کامي
به زانکه بود شکسته نامي

در خاک عرب نماند بادي
کز دختر من نکرد يادي

شوريده دلي چنين هوائي
تن در ندهدت به کدخدائي

در صبحدمي بدان سپيدي
داديم به روز نا اميدي

جستند بسي در آن مقامش
افتاده بد از جريده نامش

طياره تند را شتابان
مي راند چو باد در بيابان

وان چشم سياه سرمه سوده
در خاک خطا بود غنوده

صياد بدان نشيد کو خواند
انگشت گرفته در دهن ماند

رفت از پس آهوان شتابان
فرياد کنان در آن بيابان

ناگاه رسيد در مقامي
انداخته ديد باز دامي

در دام گوزني اوفتاده
گردن ز رسن به تيغ داده

در سايه جفت باد جايت
وز دام گشاده باد پايت

اي سينه گشاي گردن افراز
در سوخته سينه اي بپرداز

در سايه آن درخت عالي
گرد آمده آبي از حوالي

گفتي که مترس دستگيرم
ترسم که در اين هوس بميرم

گفتي که ستارگان چراغند
يا در پر زاغ چشم زاغند