ليلي و مجنون نظامي

از ناخلفي که در زمانم
ديوانه خلق و ديو خانم

بي کار نمي توان نشستن
در کنج خطاست دست بستن

اي راحت جان من کجائي
در بردن جان من چرائي

گردن مکش از رضاي اينکار
در گردن من خطاي اينکار

هرروز خميده نام تر گشت
در شيفتگي تمامتر گشت

بيچارگي ورا چو ديدند
در چاره گري زبان کشيدند

بگرفت به رفق دست فرزند
در سايه کعبه داشت يکچند

در حلقه عشق جان فروشم
بي حلقه او مباد گوشم

ليلي ز گزاف ياوه گويان
در خانه غم نشست مويان

با سيد عامري در آن باب
گفت آفت نارسيده درياب

در طرف چنان شکارگاهي
خرسند شده به گرد راهي

ديدش به کناره سرابي
افتاده خراب در خرابي

يعني که وبالش آن نشانداشت
کاميزش تير در کمان داشت

چشم که رسيد در جمالت
نفرين که داد گوشمالت

در خرگه کار خرده کاري
عيبي است بزرگ بي قراري

در نوميدي بسي اميد است
پايان شب سيه سپيد است

فتحي که بدو جهان گشادند
در دامن دولتش نهادند

دل بند هزار در مکنون
زنجير بر هزار مجنون

سيراب گلشن پياله در دست
از غنچه نوبري برون جست

ليلي که چنان ملاحتي داشت
در نظم سخن فصاحتي داشت

زلفين بنفشه از درازي
در پاي فتاده وقت بازي

مرغان زبان گرفته چون زاغ
بگشاده زبان مرغ در باغ

هر فاخته بر سر چناري
در زمزمه حديث ياري

در فصل گلي چنين همايون
ليلي ز وثاق رفت بيرون

بودس غرض آنکه در پناهي
چون سوختگان برآرد آهي