ليلي و مجنون نظامي

گر سرو بن کهن نبيند
در سايه سرو نو نشيند

زنده است کسي که در ديارش
ماند خلفي به يادگارش

هرچ آن طلبي اگر نباشد
از مصلحتي به در نباشد

بسيار غرض که در نورداست
پوشيدن او صلاح مرد است

چون ديد پدر جمال فرزند
بگشاد در خزينه را بند

قيس هنري به علم خواندن
ياقوت لبش به در فشاندن

تعويذ ميان هم نشينان
در خورد کنار نازنينان

زان دل که به يکديگر نهادند
در معرض گفتگو فتادند

در صحبت آن نگار زيبا
مي بود وليک ناشکيبا

هر صبحدمي شدي شتابان
سرپاي برهنه در بيابان

در بوسه زدي و بازگشتي
بازآمدنش دراز گشتي

هر گنج که برقعي نپوشد
در بردن آن جهان بکوشد

سيماب ستارها در آن صرف
شد ز آتش آفتاب شنگرف

ليلي به درخت گل نشاندن
مجنون به نثار در فشاندن

سودا زده زمانه گشته
در رسوائي فسانه گشته

خويشان همه در شکايت او
غمگين پدر از حکايت او

مسکين پدرش بمانده در بند
رنجور دل از براي فرزند

در پرده آن خيال بازي
بيچاره شده ز چاره سازي

مقصود بگو که پاس داريم
در دادن آن سپاس داريم

گوهر به خلل خريد نتوان
در رشته خلل کشيد نتوان

در پيش صد آشنا که هستي
بيگانه چرا همي پرستي

ترکانه ز خانه رخت بربست
در کوچگه رحيل بنشست

احرام دريده سر گشاده
در کوي ملامت او فتاده

در دل همه داغ دردناکي
بر چهره غبارهاي خاکي

اندازد در دم نهنگم
تا باز رهد جهان ز ننگم