خسرو و شيرين نظامي

گهي مستي شکستن بر خمارش
گهي پنهان کشيدن در کنارش

نمي شد موش در سوراخ کژدم
بياري جايروبي بست بردم

چراغي کز جهانش برگزيدي
ترا دادند و بادش در دميدي

دهان چندان نمايد نوش خندي
که يابد در طبيعت نوشمندي

شد از چشم فلک نيرنگ سازي
گشاد ابرويها در دلنوازي

در رويه کرد تخت پادشائيش
کشيده صف غلامان سرائيش

چو زد زارايش خورشيد راهي
در آرايش بدي خورشيد ماهي

نواهائي بدينسان رامش انگيز
همي زد باربد در پرده تيز

فرو مي خواند ازين مشتي فسانه
در او تهديدهاي مادگانه

وگرنه بر در دوزخ نهاني
چرا مي جويم آب زندگاني

برون پرده فرهاد ايستاده
ميان در بسته و بازو گشاده

رسيده آتش دل در دماغش
ز گرمي سوخته همچون چراغش

گرفته عشق شيرينش در آغوش
شده پيوند فرهادش فراموش

گهي با آهوان خلوت گزيدي
گهي در موکب گوران دويدي

چو عاجز گشت خسرو در جوابش
نيامد بيش پرسيدن صوابش

در اين دهليزه تنگ آفريده
وجودي دارم از سنگ آفريده

طمع در زندگاني بسته بودم
اميد اندر جواني بسته بودم

مسيحاوار در ديري نشيند
که با چندان چراغش کس نبيند

گلشن فرمود در شکر سرشتن
به شيرين نامه شيرين نوشتن

به حکم اوست در قانون بينش
تغيرهاي حال آفرينش

فسانه بود خسرو در نکوئي
فسونگر بود وقت نغز گوئي

کشيده در عقابين سياهي
پر و منقار مرغ صبح گاهي

علمداران علم بالا کشيدند
دليران رخت در صحرا کشيدند

برون آمد مهين شهسواران
پياده در رکابش تاجداران

کمر در بسته و ابرو گشاده
کلاه کيقبادي کژ نهاده