خسرو و شيرين نظامي

پريرويان کزان کشور اميرند
همه در خدمتش فرمان پذيرند

ز مهتر زادگان ماه پيکر
بود در خدمتش هفتاد دختر

برنده ره بيابان در بيابان
به کوهستان ارمن شد شتابان

ز خارا بود ديري سال کرده
کشيشاني بدو در سالخورده

به دشت انجرک آرام کردند
بنوشانوش مي در جام کردند

فسونگر در حديث چاره جوئي
فسوني به نديد از راستگوئي

دگرگون زيوري کردند سازش
ز در بستند بر ديبا طرازش

که دارالملک بردع را نوازي
زمستاني در آنجا عيش سازي

مجوسي ملتي هندوستاني
چو زردشت آمده در زند خواني

فرستم قاصدي تا بازش آرد
بسان مرغ در پروازش آرد

درون بردندش از در شادمانه
به خلوتگاه آن شمع زمانه

شکنج شرم در مويش نياورد
حديث رفته بر رويش نياورد

هنوز از عشقبازي گرم داغست
هنوزش شور شيرين در دماغست

سجود آورد شيرين در سپاسش
ثناها گفت افزون از قياسش

جهان را از جمالت روشنائي
جمالت در پناه ناآزموده

ملک زان ماده شيران شکاري
شگفتي مانده در چابک سواري

عروسان رياحين دست بر روي
شگرفان شکوفه شانه در موي

تذروان بر رياحين پر فشانده
رياحين در تذروان پر نشانده

سهيل سيمتن گفتا تذروي
به بازي بود در پائين سروي

پريزاد پريرخ گفت ماهي
به بازي بود در نخجير گاهي

حمايل دستها در گردن يار
درخت نارون پيچيده بر نار

گه آوردن بهارتر در آغوش
گهي بستن بنفشه بر بناگوش

حرير سرخ بيرق ها گشاده
نيستاني بد آتش در فتاده

ز عکس آنچنان روشن جنابي
خراسان را در افزود آفتابي

نشستن با پريرويان چون نوش
شهنشاه پريرويان در آغوش