ديوان ناصر خسرو

دل در شکمش به تير برهان
هرچند نخواستي تو خستم

بر دشت فصاحت مطير ميغم
در باغ بلاغت بزان شمالم

من گوهر دين رسول حقم
منکوهم اگر مانده در حبالم

در باغ شريعت پيمبر
کس نيست جز آل او دهاقين

در دولت فاطمي بياگن
ديوانت به شعر حجت آگين

خيز به فرمان امام جهان
برکش در بحر سخن بادبان

گر در نماز شعرش برخواني
روح الامين کند سپست آمين

ديوان برميدند چون بديدند
در دست من انگشتري ي سليمان

ايمني در بزرگ ملکت او
گستريده فراخ شادروان

گمراه شدي چو بر تو بگذشت
در جامه جبرئيل شيطان

حاکم درخورد شهريان بايد
نيکو نبود فرشته در گلخن

در کارهاي ديني و دنيائي
جز همچنان مباش که بنمائي

دلتنگ مشو بدانکه در يمگان
ماندي تنها وگشته زنداني

تا ميوه جانفزاي يابي
در سايه برگ مرتضائي

آز نگردد ابدا گرد آنک
در شکم مادر گردد غني

پولاد نرم کي شود و شيرين
گرچه در انگبينش بياغاري؟

اي حجت خراسان در يمگان
گرچه به بند سخت گرفتاري

گرفتم در کنارش روزگاري
کنون شايد کزو گيرم کناري

در گردنش از عقيق تعويذ
بر سرش کلاه ارغواني

بيچاره شود به دست مستان در
هشيار اگرچه هست عياري

چون گشت حال خلق جهان يارب
بفرست در جهانت نگهباني

در مغز پرفساد کجا آيد
جز کز خيال فاسد مهماني؟

از آتش نيابند زنهار کس
چو نايند در زينهار علي

جستن پيشيت بفرمودمي
گرت به پيشي در بيشيستي

در خلل ظلمت بودي اگر
خلق ز پيغمبر خاليستي؟