ديوان امير خسرو

شمع جهانفروز تويي در جهان، ولي
ماييم از براي تو در سوز و در گداز

سوداي خاک پاي تو تا در سر من است
سر در کلاه سبز فلک در نياورم

چون در نيايد از در من نوبهار من
زانم چه خوشدلي که در آيد بهار نو

مگو در من مبين، در ديگران بين
که مثل خويش در کشور نداري

در خرابيهاي هجران گر تو در خسرو رسي
در بيابان کي رود بهر رضاي تشنه جوي

چند گويي در روم در چشم تو؟
ديده در راهست، گر سر مي روي

ديوان اوحدي مراغي

ناهيد در هبوط و قمر در شرف خراب
خورشيد در طلوع و فلک ذره وار مست

در وجودي و از وجود به در
در جهاني و از جهان بيرون

چيست آن شهريار در پرده؟
شور در شهر و يار در پرده

در خون لبت رفت و در آنست هنوز
با آنکه لب تو در کنارش پرورد

جام جم اوحدي مراغي

فر احمد چو در علي پيوست
در خيبر گرفت در يکدست

گاه اندر تبي و گه در تاب
گاه در بزم و گاه در محراب

هر چه در خط و در بيان آيد
دست بيگانه در ميان آيد

در پي در روي به دريا بار
زانکه در را شناختي مقدار

ديوان انوري

بي تو در هر خانه دستي بر سريست
وز تو در هر کوي پايي در گليست

در هر پس در مجاوري داري
گريان و در انتظار دل خندان

در سراي امل از جود کفت
سفره در سفره و خوان در خوانست

گه در مزاج حرف نهد نفس ناطقه
گه در کنار نطق کند در شاهوار

نه در خلافت بوبکر دم زنم به خلاف
نه در امامت فاروق در مجال نطق

هم نبوت در نسب هم پادشاهي در حسب
کو سليمان تا در انگشتش کند انگشتري

کديه و کفر در اشعار شعارست ترا
کفر در مدحي و در کديه همه کفراني

ديوان باباطاهر

زغم جان در تنم در گير و داره
سرم در رهن تيغ آبداره

ديوان بيدل دهلوي

ما در مقام آئينه رنگ ديگريم
چون اشک داغ در دل و سيماب در نظر

(بيدل) در انتظار تو دارد زآه و اشک
صد گردباد در دل و گرداب در نظر

عمريست از آسودگي پا در رکاب وحشتم
چون شمع دارم در وطن شام غريبان در بغل