ديوان شمس

در سر ز خمارت ار صداعي است
تصديع برادران نجويي

افسانه ما شنو که در عشق
گشتيم فسانه چند خسبي

در آب حيات رو چو ماهي
کز غربت خاکدان گذشتي

خاموش کنون که در خموشي
از جمله خامشان گذشتي

تاريکي غم تمام برخاست
چون شمع در اين ميان نهادي

شاباش که پاي غم ببستي
صد گونه در طرب گشادي

در چشم تو ريخت کحل پندار
مي پنداري به اختياري

امروز بنفشه در رکوع است
مي جويد از خداي ياري

شمعي که در آسمان نگنجد
از گوشه سينه اي برآري

در آحاديم اي مهندس
تو ساکن خانه الوفي

در هر حرفيش مستمع را
بگشايد چشمه معاني

چون عشق کند شکرفشاني
در جلوه شود مه نهاني

مخدومي شمس دين تبريز
چون خورشيدش در اين سما ني

در خون دلم رسيد فتوي
از جمله مفتيان معني

از سوزش آفتاب محنت
در عشق چو سايه همايي

در زير درخت تو نشينيم
وز ميوه دلکش تو چينيم

از آتش هات در فروغند
فارغ از صدق وز دروغند

شمس تبريز پادشاهي
در خطه بي حد الهي

اندر خلوت به هوي هويي
در جمعيت به هاي هايي

درياب که بر در خداييم
آخر بنگر که ما کجاييم

در جمله عالم الهي
وز دامن ماه تا به ماهي

ور بگشايم بگويي منگر
در ما تو بديده هوايي

در خراباتي که مجنونان روند
زود بستان ساغر از ديوانگي

شمس تبريزي براي عشق تو
برگشادم صد در از ديوانگي

در فتوح فتحت ابوابها
گرددت دشوارها آسان بلي