ديوان شمس

عودي نشود مقبول خدا
تا درنرود در مجمر من

هر لحظه مرا در پيش رخت
آيينه کند آهنگر من

جان عاشق نواله ها مي پيچ
در مکافات رنج پيچيدن

هست سماوات در آن آرزو
تا نگرد سوي سماوات من

بام و در مجلس افغان کند
کاغتنموا الهوه يا شاربين

در حلقه ما بهر دل ما
شکلي بکني دستي بزني

گشتند بتان همه نگونسار
در حسن خليل آزري رو

در روزن سينه ها بتابيد
خورشيد ز مطلع ترازو

هاروت هنر ماروت ادب
گشتند نگون در بابل تو

عشاق مذکرند وين خلق
درمانده اند در مثانه

در دست هميشه مصحفم بود
وز عشق گرفته ام چغانه

جان آمده در جهان ساده
وز مرکب تن شده پياده

خلقان بنهاده چشم در جان
جان چشم به خويش درنهاده

خاميم بيا بسوز ما را
در آتش عشق همچو خرده

در ديده هزار شمع رخشان
وين ديده چو شمعدان خيره

در روي صلاح دين تو بنگر
تا دريابي بيان خيره

آيد ز خدا جزاي خيرت
در نقد بلا نجات نسيه

جان ناديده خسيس شده
جان ديده رسيده در ديده

سر کاغذ گشاده دست اجل
نقد در کاغذ است پيچيده

در زمين دل همه عشاق
رسته شد سبزه زار پوشيده

همگنان اشک و خون روان کرده
خونشان در تغار پوشيده

در خرابات مفردان رفته
خرقه آب و گل گرو کرده

منم فاني و غرقه در ثبوتي
به درياهاي حي لايموتي

تويي شاگرد جان افزا طبيبي
در استدلال افلاطون نگنجي

چنين بودي در اشکمگاه دنيا
بگنجيدي ولي اکنون نگنجي