ديوان شمس

در آتشم ار فروبري تو
گر آه برآورم نه مردم

هر چند نهان کنم نگويم
در حضرت عشق آشکارم

خاموش که گفت حاجتش نيست
در گفتن خويش ياوه تازم

در عشق قديم سال خورديم
وز گفت حسود برنگرديم

در حلقه عاشقان قدسي
سرحلقه چو گوهر نگينيم

گر از عقبات روح جستي
مستانه مرو که در کمينيم

در کنار محرمان جان پروريم
چونک اندر پرده راز آمديم

چون کبوترزاده برج توييم
در سفر طواف ايوان توييم

در جدايي خواستم تا خو کنم
راستي گويم جدا نشکيفتم

شير است يقين در بيشه جان
بدريد يقين انبان شکم

از شيره او من شيردلم
در عربده اش شيرين سخنم

در فراقت سزاي خود ديدم
چون بديدم سزا بياموزم

در طلسمات شمس تبريزي
گشت گنج عجايبش مکتوم

کلاه جمله هشياران ربودند
در اين بازارگه چه جاي مستان

گفتم که دلا مبارکت باد
در حلقه عاشقان رسيدن

دير آمدن و شتاب رفتن
آيين گل است در گلستان

سررشته نيستي به ما ده
در حسرت نيستند هستان

اي يوسف يوسفان نشستي
در مسند عدل و داد خندان

در بيشه دل خيال رويت
شير است کند شکار خندان

بحري است صفات شمس تبريز
پر از در شاهوار خندان

در عشق رسيد بحر خون ديد
بنشست خرد ميانه خون

پس در کف صنع نقش بندت
لعبت هااند اين سلاطين

تا صورت راست را بداني
در سينه ز صورت دروغين

چه نشستي دور چون بيگانگان
اندرآ در حلقه ديوانگان

ديگران بردند حسرت زين جهان
حسرتي بنهيم در جان جهان