ديوان شمس

زاهدانش آه ها پنهان کنند
خلوتي جويند در وقت سحر

شمس تبريز عيسي عهدي
هست در عهد تو چنين بيمار

بگذار که مي چرد ضعيفي
در روضه رحمتت محرر

در سايه دوست چون بود جان
همچون ماهي ميان کوثر

چنان چيزي که در خاطر نيابد
چنانستم چنانستم من امروز

معذورم دار اگر بگفتم
در حالت اضطرار برخيز

تا صبح وصال دررسيدن
درکش شب تيره را در آغوش

اشتر مستم نجويم نسترن
نوشخوارم در رهت گو خار باش

اي کرده خيال را رسولي
در واسطه يادگار عاشق

ديرست که خواب شب نمانده است
در ديده شرمسار عاشق

در تتق سينه عشاق تو
ماه رخان قندلبان سيم ساق

اي سلام تو درنگنجيده
در خم آسمان سلام عليک

به اقبال دوروزه دل نبنديم
که در اقبال باقي کامکاريم

چو ما در فقر مطلق پاکبازيم
بجز تصنيف ناداني ندانيم

در شهر شما چه يار جويم
چون ياري شهريار ديدم

چون در بر خود خوشش فشردم
آيين شکرفشار ديدم

اي يوسف يوسفان کجايي
ما روي در آن ديار داريم

ما داد طرب دهيم تا ما
در عشق اميرداد باشيم

در عشق توام گشاد ديده
چون عشق تو باگشاد باشيم

هر چند کمين غلام عشقيم
چون عشق نشسته در کمينيم

در هر سحري ز مشرق عشق
همچون خورشيد ما برآييم

از عالم جسم خفيه گرديم
در عالم عشق اظهر آييم

شمس تبريز جان جان است
در برج ابد برابر آييم

در خانه چو آفتاب درتافت
گرد سر روزن سراييم

گر وسوسه کرد گرد پيچم
در پيچش او چرا نشستم