مثنوي معنوي

در حق او مدح و در حق تو ذم
در حق او شهد و در حق تو سم

ديوان شمس

اسحاق شو در نحر ما خاموش شو در بحر ما
تا نشکند کشتي تو در گنگ ما در گنگ ما

طبل سفر ز دست قدم در سفر نهيم
در حفظ و در حمايت و در عصمت خدا

در يمن و در سعادت و در بخت و در صفا
اي پرتو خيال تو بوده امام عيد

در آبم و در خاکم در آتش و در بادم
اين چار بگرد من اما نه از اين چارم

در قهر او صد مرحمت در بخل او صد مکرمت
در جهل او صد معرفت در خامشي گويا چو ظن

چون ز غير شمس تبريزي بريدي اي بدن
در حرير و در زر و در ديبه و در ادکني

اي عشق پرده در که تو در زير چادري
در حسن حوريي تو و در مهر مادري

جان و سر آن يار که او پرده در است
اين حلقه در بزن که در پرده در است

در معني هست و در عيان نيست که ديد
در دل پيدا و در زبان نيست که ديد

ديوان وحشي بافقي

به روي لاله در صحرا غزالان در قدح نوشي
به بوي غنچه در گلشن هزاران در غزلخواني

ديوان عرفي شيرازي

معتبر در ذات تو دولت چو هستي در قدم
تعبيه در طبع تو همت چو مستي در شراب

ديوان ابوسعيد ابوالخير

در کوي تو سر در سر خنجر بنهم
چون مهره جان عشق تو در بر بنهم

زبور عجم اقبال لاهوري

کشيدي باده ها در صحبت بيگانه پي در پي
بنور ديگران افروختي پيمانه پي در پي

ارمغان حجاز اقبال لاهوري

تو در دريا نه ئي او در بر تست
به طوفان در فتادن جوهر تست

ديوان امير خسرو

مثل خود در جهان کجا بيني
گه در آيينه بنگري گه در آب

منم امروز و صد تيمار در دست
نه دل در دست، نه دلدار در دست

چه داند ملک خفته، در خواب ناز
که نالان کداميش در پيش در است

در آن شکل و در آن چشم و در آن رو
همه عالم به حيراني ببينيد

از در من دوش کان نگار در آمد
شاخ تمناي من به بار در آمد

دي در رخت ببستم ديده ز بس شکايت
بدبخت در ببندد، دولت چو از در آيد

در خورد دوست نيست مگر اشک چشم من
در پيش مردمان همه در روي من زند

لبش اگر کشدم در سوال بوسه، نترسم
وليک غمزه مبادا که در عتاب در آيد

چه کنم در دلت نمي گنجم؟
زانکه در سنگ موي در نرود

اي بسا در که در محيط سرشک
هر دمم در کنار مي افتد