167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
اسرار نامه عطار
کمال عشق هم در رتبت عشق
تعجب کن ببين کين چند در چند
که تا در رکوه کردند اندکي زر
پس آنگه جان زبعد اسم درباز
که مي گردد الف در بسم پنهان
دوي در راه جان و تن نماند
نياري ديد هرگز تن به جاني
چرا نايد در آن هر ذره حوري
کنندش حشر اندر صورت مور
بلي در فرع هم علت نجوييم
بسوزد در فروغ روي معشوق
فلک رو باش تا در چه نماني
سر مرديست از مردان در گاه
نگردد در حريم وصل محرم
که از درياي دل در مي فشاندند
که آن در از دو عالم حاصل تست
يکي را داغ بر ران مي نهادند
که تا در سايه ماني روز عقبي
مسلمان در جهان کمتر فتادست
بجوي از درج در در دل نشاني
تنت در چار ميخ کاهلي ماند
که در آتش همي پايي نه در آب
قدم حالي در آن عالم نهادي
بلي در بحر گردد قطره گم
يقين مي دان که در عقبي بزادي
به عقبي در بمردن، زادن تست
ولي در حلم خود بي علم مانده
هر آن کس را که بايد در گشادست
چو مردان در تفکر باش دايم
ولي کي کور بيند در شهوار
مناري کرد در مکه چپ و راست
که تو سر مست در سر کرده داري
شدي در بي خودي يا در خودي گم
سه باره سي هزاران سال در راه
نه سر ماند نه پنبه در در کلاهت
در اندازندش از بالا سرانجام
که تا در راهت اندازند ناگاه
دو عالم در تو گم گردد تو درخويش
کجا در خورد دست پادشاه است
گهي گشته سپر گاهي شده داس
گهي در گاو چون زرين خراس
زفان ببريده و در ره فتاده
نه در خوابند زان حالت نه بيدار
نمي داني که تا در چيست بردت
پديد آريم در هر ذره کونين
گهي با صوف در کاشانه بوديم
گهي در دشت جان ايثار کرديم
که اي زن در دعا با يادم آور
نيابي در و ريگ آري بخروار
زفان و دل پر از تزوير و غيبت
قدم در نه فداي راه او شو
که در خوردست سرباريش مرگي
بمردن جمله در زير لگد کوب
بمردي در ميان آخر چه خواهي
بهر روزي ببايندش ز سر در
بماندي همچو منجي در سبويي
کزين در چون درايي بگذري زان
که در خاک رهش پر خون دلي نيست
که هستم چون نمک در ديگ در خورد
مکن سستي که سختت اوفتادست
کرا در هر دو عالم بود از آن غم
که نستانند در دين جز درستي
نماندش هيچ با افلاس در ساخت
همه چيزي چنين در باخته پاک
که در پيري بکف داري پياله
به سوي خاک رفتم باد در دست
چنين صيدي کرا در شست افتاد
که دور دوري در کشيدست
شود کوهي و در زيرت کند پست
که گويي در جهان جز من نديدند
مگس در حکم و در فرمان من نيست
شهي را ديد مي شد در سموري
رسن را در دو سر در دلو بسته
بدستان دست محکم در رسن زد
زبهر استخوان در تن بمانده
نهد خود را بدست خويش در گور
نشسته تشنه و درياش در پيش
نه رخ در پيش او رد خاک ماليد
چوآيد صبح در آنگاه پوشند
درآيد ذرهاي خاک در جوش
ز دنيا و آنچ در دنياست خوشتر
شبان روزي مشو در خواب آخر
گهي در گريه گه در نمازي
چگونه خوابم آيد در ميانه
زدست دل دلي در دست آتش
ميان راه مرغ نيم بسمل
سر او در کنار آورد و بگريست
الهي نامه عطار
در آن وحدت جهان موئي نسنجد
که چون زين در در آئي بگذري زان
ولي بيننده را چشمست احول
سپهر هفتمينش در کمين است
خلاف افتاد از اين در جمع نورش
نهادندش همه در پيش ديده
در او از تيرگوئي دو صفت بود
کمر در بسته عزرائيل پيوست
که دم جز در «اقيلوني » نمي زد
گشاد از عدل خود صد در عجم را
ز کوري عاقبت در چاه افتي
چرا در حکم خويشان ناتمامست
کجائي نزد رب العالميني