بوستان سعدي

مکش بچه مار مردم گزاي
چو کشتي در آن خانه ديگر مپاي

ديوان سنايي

در ميان کم زنان اندر صف ارباب عشق
هر زمان باز بنشاني زهي کافر بچه

کشتن و خون ريختن در کافري
نيست هرگز بي پشيماني زهي کافر بچه

در مسلماني مگر از کافري باز آمدي
تا براندازي مسلماني زهي کافر بچه

هر زماني با سنايي در خرابات اي پسر
صد لباسات عجب داني زهي کافر بچه

از پي تشريف خويش در همه چين و ختا
بچه يک ترک نيست ناشده هندوي او

حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

زان به جان اندرون خليدن نيش
بچه را در کنار مادر خويش

ديوان شاه نعمت الله ولي

همدم جامم و با ساقي سرمست حريف
کس چه داند که در اينجا بچه کارم دايم

گر عشق نبازيم در اينجا بچه کاريم
مائيم و همين کار و دگر کار نداريم

بزمي است ملوکانه و رندان همه سرمست
گر باده ننوشيم در اينجا بچه کاريم

گزيده غزليات شهريار

بار دمه و ستاره در ايوان شهريار
کامشب صلا به حافظ شيراز مي دهند

کشکول شيخ بهايي

کبوتر بچه چون آيد بپرواز
ز چنگ شه فتد در چنگل باز

کسي گيرد خطا بر نظم حافظ
که هيچش لطف در گوهر نباشد

ديوان صائب

به کلک قدرت صائب شکستگي مرساد!
که طرز حافظ شيراز در ميان انداخت

مرگ نتواند ز کويش پاي من کوتاه کرد
خار در ايام خشکي حافظ بستان شود

خرابيهاي ظاهر حافظ ديوانه مي باشد
که گنج آسوده از تاراج در ويرانه مي باشد

ديوان عطار

تا کي از بي حاصلي اي پيرمرد بچه طبع
در هواي نفس مستي و گراني باشدت

که داند تا سر زلف تو در چين
چه زنگي بچه ناگرديده دارد

الهي نامه عطار

در آمد بچه او پاره پاره
بهم پيوست تا گشت آشکاره

در آمد جمله خاکستر از راه
بهم پيوست و شد آن بچه آنگاه

چنان آن بيضه در زير پر آرد
که تا روزي از و بچه برآرد

چو جوق بچه او پر بر آرند
بيک ره روي در يک ديگر آرند

دو نرگس داشت نرگس دان ز بادام
چو دو جادو دوزنگي بچه در دام

پيمبر گفت داري يک کبوتر
گرفته دو کبوتر بچه در بر

که آن دم هر دو کبوتر بچه محکم
بزير پر کشيده بود در هم