ديوان حافظ

به راه ميکده حافظ خوش از جهان رفتي
دعاي اهل دلت باد مونس دل پاک

چون بر حافظ خويشش نگذاري باري
اي رقيب از بر او يک دو قدم دورترک

قتيل عشق تو شد حافظ غريب ولي
به خاک ما گذري کن که خون مات حلال

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است
از بهر معيشت مکن انديشه باطل

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ
رموز عشق مکن فاش پيش اهل عقول

نکته داني بذله گو چون حافظ شيرين سخن
بخشش آموزي جهان افروز چون حاجي قوام

رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود
کرد غمخواري شمشاد بلندت پستم

بسوخت حافظ و آن يار دلنواز نگفت
که مرهمي بفرستم که خاطرش خستم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که دربند توام آزادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

صبح خيزي و سلامت طلبي چون حافظ
هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

سري دارم چو حافظ مست ليکن
به لطف آن سري اميدوارم

ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم مي گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم

روز مرگم نفسي مهلت ديدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست
آيينه اي ندارم از آن آه مي کشم

به مردمي که دل دردمند حافظ را
مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم

گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

نيست اميد صلاحي ز فساد حافظ
چون که تقدير چنين است چه تدبير کنم

اي مه صاحب قران از بنده حافظ ياد کن
تا دعاي دولت آن حسن روزافزون کنم

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و ني رازش آشکاره کنم

اين جان عاريت که به حافظ سپرد دوست
روزي رخش ببينم و تسليم وي کنم

دوستان عيب نظربازي حافظ مکنيد
که من او را ز محبان شما مي بينم

ور چو حافظ ز بيابان نبرم ره بيرون
همره کوکبه آصف دوران بروم

حافظ اسير زلف تو شد از خدا بترس
و از انتصاف آصف جم اقتدار هم

محتسب داند که حافظ عاشق است
و آصف ملک سليمان نيز هم

حافظ اين خرقه پشمينه مينداز که ما
از پي قافله با آتش آه آمده ايم

قانع به خيالي ز تو بوديم چو حافظ
يا رب چه گداهمت و بيگانه نهاديم

حافظ نه حد ماست چنين لاف ها زدن
پاي از گليم خويش چرا بيشتر کشيم

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوي کجاست
تا به قول و غزلش ساز نوايي بکنيم

بيار مي که به فتوي حافظ از دل پاک
غبار زرق به فيض قدح فروشويم

وام حافظ بگو که بازدهند
کرده اي اعتراف و ما گوهيم

حافظ از آب زندگي شعر تو داد شربتم
ترک طبيب کن بيا نسخه شربتم بخوان

حافظ ز خوبرويان بختت جز اين قدر نيست
گر نيستت رضايي حکم قضا بگردان

آن که بودي وطنش ديده حافظ يا رب
به مرادش ز غريبي به وطن بازرسان

ز دلگرمي حافظ بر حذر باش
که دارد سينه اي چون ديگ جوشان

حديث صحبت خوبان و جام باده بگو
به قول حافظ و فتوي پير صاحب فن

مشورت با عقل کردم گفت حافظ مي بنوش
ساقيا مي ده به قول مستشار مؤتمن

گويي برفت حافظ از ياد شاه يحيي
يا رب به يادش آور درويش پروريدن

مبوس جز لب ساقي و جام مي حافظ
که دست زهدفروشان خطاست بوسيدن

حافظ طمع بريد که بيند نظير تو
ديار نيست جز رخت اندر ديار حسن

حافظ وصال مي طلبد از ره دعا
يا رب دعاي خسته دلان مستجاب کن

چو عندليب فصاحت فروشد اي حافظ
تو قدر او به سخن گفتن دري بشکن

حافظ ز گريه سوخت بگو حالش اي صبا
با شاه دوست پرور دشمن گداز من

کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست
صفاي همت پاکان و پاکدينان بين

حافظ جناب پير مغان مامن وفاست
درس حديث عشق بر او خوان و ز او شنو

آتش زهد و ريا خرمن دين خواهد سوخت
حافظ اين خرقه پشمينه بينداز و برو

حافظ طمع مبر ز عنايت که عاقبت
آتش زند به خرمن غم دود آه تو

خسروا پيرانه سر حافظ جواني مي کند
بر اميد عفو جان بخش گنه فرساي تو

حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد
خالي مباد عرصه اين بزمگاه از او

سخن اندر دهان دوست شکر
وليکن گفته حافظ از آن به

بيا به ميکده حافظ که بر تو عرضه کنم
هزار صف ز دعاهاي مستجاب زده

گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده ست
مگر از مذهب اين طايفه بازآمده اي

گفت حافظ لغز و نکته به ياران مفروش
آه از اين لطف به انواع عتاب آلوده

گر خاطر شريفت رنجيده شد ز حافظ
بازآ که توبه کرديم از گفته و شنيده

حافظ چو طالب آمد جامي به جان شيرين
حتي يذوق منه کاسا من الکرامه

حافظ حديث سحرفريب خوشت رسيد
تا حد مصر و چين و به اطراف روم و ري

بخيل بوي خدا نشنود بيا حافظ
پياله گير و کرم ورز و الضمان علي

زبانت درکش اي حافظ زماني
حديث بي زبانان بشنو از ني

صوفي پياله پيما حافظ قرابه پرهيز
اي کوته آستينان تا کي درازدستي

عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ
چون برق از اين کشاکش پنداشتي که جستي

از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ
تقدير چنين بود چه کردي که نهشتي

دل حافظ شد اندر چين زلفت
بليل مظلم و الله هادي

گر ديگري به شيوه حافظ زدي رقم
مقبول طبع شاه هنرپرور آمدي

به شعر حافظ شيراز مي رقصند و مي نازند
سيه چشمان کشميري و ترکان سمرقندي

ز پرده ناله حافظ برون کي افتادي
اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودي

چو نقطه گفتمش اندر ميان دايره آي
به خنده گفت که اي حافظ اين چه پرگاري

ز کنج صومعه حافظ مجوي گوهر عشق
قدم برون نه اگر ميل جست و جو داري

نديدم خوشتر از شعر تو حافظ
به قرآني که اندر سينه داري

بس دعاي سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخيز غلامي داري

حافظ از پادشهان پايه به خدمت طلبند
سعي نابرده چه اميد عطا مي داري

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ
چه توقع ز جهان گذران مي داري

حافظ غبار فقر و قناعت ز رخ مشوي
کاين خاک بهتر از عمل کيمياگري

به يمن همت حافظ اميد هست که باز
اري اسامر ليلاي ليله القمر

بگذر از نام و ننگ خود حافظ
ساغر مي طلب که مخموري

نه حافظ مي کند تنها دعاي خواجه تورانشاه
ز مدح آصفي خواهد جهان عيدي و نوروزي

چند پويد به هواي تو ز هر سو حافظ
يسر الله طريقا بک يا ملتمسي

من ار چه حافظ شهرم جوي نمي ارزم
مگر تو از کرم خويش يار من باشي

حافظ دگر چه مي طلبي از نعيم دهر
مي مي خوري و طره دلدار مي کشي

ز وصف حسن تو حافظ چگونه نطق زند
که همچو صنع خدايي وراي ادراکي

خدا داند که حافظ را غرض چيست
و علم الله حسبي من سؤالي

حافظ مکن شکايت گر وصل دوست خواهي
زين بيشتر ببايد بر هجرت احتمالي

حافظ مدار اميد فرج از مدار چرخ
دارد هزار عيب و ندارد تفضلي

بگشاي تير مژگان و بريز خون حافظ
که چنان کشنده اي را نکند کس انتقامي

گريه حافظ چه سنجد پيش استغناي عشق
کاندر اين دريا نمايد هفت دريا شبنمي

سزاي قدر تو شاها به دست حافظ نيست
جز از دعاي شبي و نياز صبحدمي

جمع کن به احساني حافظ پريشان را
اي شکنج گيسويت مجمع پريشاني

خيال چنبر زلفش فريبت مي دهد حافظ
نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنباني

کار خود گر به کرم بازگذاري حافظ
اي بسا عيش که با بخت خداداده کني

حافظ برو که بندگي پادشاه وقت
گر جمله مي کنند تو باري نمي کني

نه حافظ را حضور درس خلوت
نه دانشمند را علم اليقيني

سيل اين اشک روان صبر و دل حافظ برد
بلغ الطاقه يا مقله عيني بيني

گفتي از حافظ ما بوي ريا مي آيد
آفرين بر نفست باد که خوش بردي بوي

ساقي مگر وظيفه حافظ زياده داد
کآشفته گشت طره دستار مولوي

حافظ خام طمع شرمي از اين قصه بدار
عملت چيست که فردوس برين مي خواهي

حافظ چو پادشاهت گه گاه مي برد نام
رنجش ز بخت منما بازآ به عذرخواهي

گر مسلماني از اين است که حافظ دارد
آه اگر از پي امروز بود فردايي

درر ز شوق برآرند ماهيان به نثار
اگر سفينه حافظ رسد به دريايي

مکن حافظ از جور دوران شکايت
چه داني تو اي بنده کار خدايي

حافظ شب هجران شد بوي خوش وصل آمد
شاديت مبارک باد اي عاشق شيدايي