شماره ١٥٥: شد ز غمت خانه سودا دلم
شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو
مي نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت
رفت بر اين سقف مصفا دلم
آه که امروز دلم را چه شد
دوش چه گفته است کسي با دلم
از طلب گوهر گوياي عشق
موج زند موج چو دريا دلم
روز شد و چادر شب مي درد
در پي آن عيش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نکته هاست
آه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نکني بر دل من رحمتي
واي دلم واي دلم وا دلم
اي تبريز از هوس شمس دين
چند رود سوي ثريا دلم