شماره ٦٣٢: اي ز الطاف تو شيرين کامم
اي ز الطاف تو شيرين کامم
تهي از باده مگردان جامم
چون در خانه برويم بستي
ماه رويت بنما از بامم
اي که نامت بودم ورد زبان
چه شود گر تو بپرسي نامم
من که پيوسته ثناگوي توام
سزد ار گاه دهي دشنامم
دلبرا چاره آموز مرا
تا بکي زهر غمت آشامم
مردم از غصه و کارم نگشود
سوختم ز آتش عشق و خامم
کام (فيض) از لب خود شيرين کن
اي ز الطاف تو شيرين کامم