شماره ١١٤: صبا وقت سحر گويي ز کوي يار مي آيد
صبا وقت سحر گويي ز کوي يار مي آيد
که بوي او شفاي جان هر بيمار مي آيد
نسيم خوش مگر از باغ جلوه مي دهد گل را
که آواز خوش از هر سو ز خلقي زار مي آيد
بيا در گلشن اي بي دل، به بوي گل برافشان جان
که از گلزار و گل امروز بوي يار مي آيد
گل از شادي همي خندد، من از غم زار مي گريم
که از گلشن مرا ياد از رخ دلدار مي آيد
ز بستان هيچ در چشمم نمي آيد، مگر آبي
که در چشمم ز ياد او دمي صدبار مي آيد
اگر گلزار مي آيد کسي را خوش، مرا باري
نسيم کوي او خوشتر ز صد گلزار مي آيد
مرا چه از گل و گلزار؟ کاندر دست اميدم
ز گلزار وصال يار زخم خار مي آيد
عراقي خسته دل هردم ز سويي مي خورد زخمي
همه زخم بلا گويي برين افگار مي آيد