شماره ٢٩٤: خط عنبر بار گردي از بهار حسن اوست
خط عنبر بار گردي از بهار حسن اوست
خضر کمتر سبزه اي از جويبار حسن اوست
گل که از شبنم گذارد هر سحر عينک به چشم
در کمين مصحف خط غبار حسن اوست
از تماشاي خط او چشم روشن مي شود
سرمه چشم تماشايي غبار حسن اوست
آفتابي کز شفق رخسار در خون شسته است
داغ ناخن خورده اي از لاله زار حسن اوست
شب که هر تارش به آشوب دگر آبستن است
سايه زلف پريشان روزگار حسن اوست
صبح اين خميازه ها بر ساغر او مي کشد
لرزه خورشيد تابان از خمار حسن اوست
غنچه را فکر دهان او بهم پيچيده است
سينه گل چاک چاک از خار خار حسن اوست
دل که از شوخي جهاني را به تنگ آورده است
غنچه پژمرده اي از شاخسار حسن اوست
خاک راه اوست با آن لنگر تمکين زمين
آسمان با اين تجمل پرده دار حسن اوست
گر چه حسن او نگنجد در زمين و آسمان
ديده هر ذره اي آيينه دار حسن اوست
سرو و گل را پرده عشق نهاني کرده اند
شور مرغان چمن از نوبهار حسن اوست
از بهار آفرينش آنچه مي آيد به کار
روزگار عشق ما و روزگار حسن اوست
يک نگاه آشنا هرگز ز چشم او نديد
گر چه صائب مدتي شد در ديار حسن اوست