شماره ٧٣٧: تن رها کن در طريق عاشقي تا جان شوي
تن رها کن در طريق عاشقي تا جان شوي
جان فداي عشق جانان کن که تا جانان شوي
در خرابات مغان مستانه خود را درفکن
پند رندان بشنو و مي نوش مي تا آن شوي
گر گداي حضرت سلطان من باشي چو من
لطف او بنوازدت اي شاه من سلطان شوي
آفتاب حسن او مجموع عالم را گرفت
غير او پيدا نبيني گر ز خود پنهان شوي
گر برآئي بر سر دار فنا منصوروار
حاکم ملک بقا و مير سرداران شوي
زاهد مخمور را بگذار و با رندان نشين
تا حريف مجلس رندان و سرمستان شوي
جز طريق نعمت الله در جهان راهي مرو
ور روي راهي دگر مي دان که سرگردان شوي