شماره ٩٤: بر در ميخانه بنشستيم باز
بر در ميخانه بنشستيم باز
توبه صد ساله بشکستيم باز
آب چشم ما به هر سو رو نهاد
شد روان با بحر پيوستيم باز
لطف ساقي بين که از انعام او
در خرابات مغان مستيم باز
دل به دست زلف او داديم و برد
بي سر و سامان و پا بستيم باز
نيست گشتيم از وجود و از عدم
از وجود جود او هستيم باز
با وصالش شکر مي گوئيم ما
کز بلاي هجر وارستيم باز
رند و ساقي سيد و بنده به هم
بر در ميخانه بنشستيم باز